Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
jolo
Echtscheiding - Gevolgen voor de kinderen
Echtscheiding heeft grote gevolgen voor de kinderen.
Jeanette Pals zet de gevolgen op een rijtje, op basis
van recent wetenschappelijk onderzoek.
http://www.ouders.nl/mdiv2006-echtscheiding.htm
Dit forum staat op alleen-lezen. Je kan hier informatie zoeken en oude berichten terugvinden, maar geen nieuwe berichten plaatsen.
Naar overzicht van alle forums
Ik vind ook dat de kinderen altijd de dupe zijn..maakt niet uit om wat voor een reden denk ik..
Dat vond ik zelf ook het ergste toen mijn ex en ik uitelkaar gingen.
Zelf zijn mijn ouders ook gescheiden..en ik dacht nog..mijn kinderen krijgen een gezin..vader en moeder….maar dat liep dus anders helaas.
Ik ben wel van mening dat mijn jongste dochter ( nu 1 jaar en tijdens scheiding nog geen 3 maanden ) het allemaal niet mee heeft gekregen en nu nog niet.
Mijn oudste ( 4 jaar en toen 3.5 jaar ) heeft het wel degelijk meegekregen.
Mijn jongste weet niet eens wat een vaderfiguur is..wat mijn oudste dus wel weet.
En dan komt erbij..dat gesleep tussen beide ouders..ookal heeft het kind geen zin om naar papa te gaan..het moet toch..en de moeder krijgt daar weer de schuld van ( tenminste zo is het hier )
Dus nu moet het kind gedwongen worden en dat vind ik niet leuk..maarja vader mag zijn kind ook zien.
Dat bedoel ik ook met..kinderen zijn altijd de dupe..en soms vraag ik me ook wel eens af wat er in dat koppie zich afspeeld…hoe zou mijn dochter zich voelen…ze zegt nooit zoveel..en misschien heeft het er allemaal wel mee te maken…
Ik probeer er in iedergeval het beste van te maken…
Hoi Sanne,
Ik ben het met je eens dat kinderen altijd de dupe zijn.
Zij vragen er niet om dat papa en mama uit elkaar gaan, en ze een van de ouders ineens minder gaan zien (in de meeste gevallen).
En wat je zegt; dat jij je kinderen wèl een kompleet gezin wou geven??
Ik kan me dat heel goed voorstellen.
Maar we kunnen nu eenmaal niet in de toekomst kijken.
En als je voor jezelf weet dat je je best hebt gedaan, alles uit de kast hebt gehaald om het te laten slagen………..
Tja, meer kun je niet, toch?
Maar desondanks hebben we denk ik wel een beetje een schuldgevoel naar de kinderen toe.
Wat betreft dat je je kinderen dwingt naar hun vader te gaan, heb ik germengde gevoelens over.
Ook ik heb het gedaan in het begin, om dezelfde reden als jij; dat de kinderen en vader recht hebben op elkaar.
Maar wat nou als èèn van die 2 nu niet meer wil??
Kijk, ik denk dat kinderen niet voor niks aangeven niet meer te willen.
En ik denk dat je dan misschien eens kunt bekijken waarom een kind niet meer wil.
Ik heb mijn dochter wel eens schreeuwend en schoppend de auto van mijn ex in gezet, omdat ik dacht; het is haar vader. als ze er eenmaal is, draait ze wel bij.
Mooi niet dus.
Ze heeft me wele eensopgebeld, om te vragen of ze alsjeblieft naar huis mocht komen, en ik heb het meerdere malen geweigerd.
Nu achteraf heb ik spijt als haar op mijn hoofd, maar ja.
Wat moet er wel niet door dat koppie zijn gegaan toen ik haar dwong??
Ik weet het niet, en misschien wil ik het ook wel helemaal niet weten.
We zijn nu enkele jaren verder, en er is helemaal geen kontakt meer.
Maar als hij ineens op de stoep zou staan………….
Ik zou me wel 10 keer bedenken voor ik mijn dochters weer mee zou geven.
Vaders hebben zeker recht op kontakt met hun kinderen…….
Maar als ze zonder duidelijke reden het kontakt verbreken, en hun eigen kind (toen ik een keer onverwacht met mijn jongste naar hem toe ging, omdat ze haar papa zo miste) zomaar buiten de deur zetten, dan is hij het kontakt en zeker mijn dochters niet waard.
heel veel sterkte Sanne
Het is ook verschrikkelijk voor de kinderen, maar ik heb het meegemaakt hoe het is als de ouders wel bij elkaar blijven alleen voor de kinderen…
Ik kan je vertellen dat dat geen makkie was vroeger, wij zaten midden tussen de ruzie`s in en wisten soms van gekkigheid niet hoe we het hadden…
Dan laat mij maar gescheiden zijn nu…ik zie dat het voor ons alleen maar goed is…
Daar heb je gelijk in Nanda, die ruzies zijn ook niets.
Maar toch, de goede momenten wogen voor mij nog altijd op tegen de slechte momenten. En de pijn van mijn kinderen snijdt me door mijn ziel.
Uiteindelijk kon het wel allemaal goed uitpakken, maar voorlopig zit ik nog midden in de ellende.
2 kinderen willen hun vader niet zien, 2 andere zijn geloof ik uit hun vaders geheugen verdwenen, want daar vraagt hij nooit naar. Alleen de oudste 2 hebben regelmatig contact, en al zijn die 21 en 19, die hebben het heel erg moeilijk met de situatie.
Vooral die van 19, die door haar vader wordt geclaimd tot en met, en daar niet mee om kan gaan, maar ook niet aan haar boosheid durft toe te geven.
Ik doe mijn uiterste best de kinderen een stabiele basis te geven, en tot nog toe lijkt het te lukken. Maar de dagvaarding is bij mijn ex binnen, en ik heb geen idee hoe hij daar op gaat reageren.
Het kon nog wel eens heel vervelend worden nu… En dat lijkt me heel erg slecht voor e kinderen.
Maar ik moest iets, hij dreigde mij het huis uit te zetten, en de kinderen bij hem te houden. Instant familie maken met zijn nieuwe liefde of zo….
Groetjes
Marrigje
