Welkom op het forum van startpagina!

Dit forum staat op alleen-lezen. Je kan hier informatie zoeken en oude berichten terugvinden, maar geen nieuwe berichten plaatsen.

Naar overzicht van alle forums

verdriet van de kinderen

  • nicole

    ik merk dat ik de laatste tijd niet meer zo goed tegen het verdriet van de kinderen kan.

    dan heb ik het dus over het feit dat ze hun vader zo missen, omdat hij ze niet meer wil zien.

    ze hebben er best veel last van, en huilen er geregeld om.

    natuurlijk troost ik ze zoals ik altijd heb gedaan, mijn kinderen zullen echt niet merken dat ik het soms zo zat ben.

    hun kunnen er immers ook niets aan doen.

    maar merk gewoon dat ik zelf ook steeds weer word meegetrokken in hun emoties, en er zelf ook helemaal down van word.

    ik wil gewoon niet dat het mijn leven zo beheerst.

    hoe gaan jullie met soortgelijke en/of scheidingsverdriet van de kinderen om?

    kunnen jullie het snel weer van je af zetten?

  • Goh

    Ik zou zeggen ga eens rustig het gesprek aan met de vader?

    Ik kan mij namelijk heel slecht voorstellen dat een vader zijn kinderen niet wil zien….wellicht kan je de oorzaak/reden(en) dat hij zijn eigen kinderen niet wil zien (…) wegnemen, in het belang van de kinderen?

    Succes, Goh

  • Ad

    IK merk het tegenovergestelde juist (helaas). Heb een onderbeenamputaite en kan maar kleine stukken lopen. Wilde de kinderen ophalen met de trein en hen dan zo begeleiden naar mijn huis: kan niet te duur

    Mijn ex de kinderen begeleiden en ik de kosten betalen: kan niet te duur en “wat moet ik dan ? ”

    “ik kom in januari dan kan ik winkelen van de kinderbijslag” en in januari “ik kan niet want het geld is op”

    Maar wel zeuren of ik geld bij kan schieten bij de verhuizing “tis zo jammer voor de kinderen als we niet kunnen verhuizen” enz.

  • Goh

    Dat vroeg ze niet, Ad ;-)

  • nicole

    een gesprek aangaan met de vader?????

    ik heb het al een paar aangegeven , maar hij wil en mag niet met me praten van zijn vrouw.

    mijn hulpverlener van jeugd zorg en de case-manager hebben allebei met hem gepraat, maar hij vind dit het beste voor de kinderen.

    dan komen ze volgens hem tot rust.

    terwijl ik en jegdzorg hem al meerdere malen hebben verteld dat de kinderen juist heel verdrietig zijn, en hem missen, hem graag wilden zien.

    maar nee hoor, die ruggegraatloze dweil denkt alleen maar aan zijn eigen hachie en dat van zijn bazige vrouw.

    hij hoopt dat als ze kinderen groot zijn ze dan naae hem toe komen.

    nou, ik kan je een ding al vertellen, Goh…….

    mijn oudste dochter van 10 wil hem nu al helemaal niet meer te zien, omdat ze veel te bang is dat ie haar weer in de steek laat.

    ze durft haar vader niet eens te woord te staan om hem te vertellen wat dit alles met haar doet.

    terwijl ze aan de andere kant heel graag van haar af wil praten, en hem laten weten hoe ze zich voelt.

    mijn jongste dochter miste hem zo, dat ik op een bepaald moment maar gewoon onaangekondigd naar hem toe ben gegaan.

    ze is alleen naar binnen gegaan, en hij is zonder een woord te zeggen zo weggelopen, en op datzelfde moment heeft zijn vrouw haar weer naar buiten gestuurd.

    mijn dochtertje was ontroostbaar.

    ze hebben ook nog een halfzusje, die ze ook niet mogen zien, zelfs geen foto van mogen hebben, zodat ze weten hoe ze er uit ziet.

    hij was toen we nog getrouwd waren, en toen ie zijn vrouw nog niet kende, de beste vader die ze zich maar konden wensen.

    dat vertel ik mijn kinderen ook altijd als ze me wel eens vragen wat voor vader hij was toen hij nog bij ons woonde.

    hij was er altijd voor ze, ze kwamen op de 1e plaats.

    ik had een postnatale depressie na de geboorte van de jongste, en hij heeft zoveel met ze gedaan toen, nam ze altijd mee op sleeptouw.

    ik snap gewoon niet dat een man zo kan veranderen door een nieuwe partner.

    ik vind dat je onvoorwaardelijk voor je kinderen moet kiezen.

    maar ik stop er mee nu, ik voel alweer dat ik emo word.

    dus Goh, ik heb echt alles gedaan wat in mijn vermogen lag om de kids weer in kontakt met hun vader te laten komen.

    maar noch ik of hulpverleners dringen tot hem door.

  • Goh

    Oke nicole, het is duidelijk nu….

    Heel triest voor de kinderen, zijn nieuwe vrouw staat hier buiten want hij zou zich niet moeten laten beïnvloeden door haar.

    Indien zij wel een negatieve invloed heeft is dit ook hem aan te wrijven, hij laat dit immers toe, nietwaar?

    Ik vond mijn eigen (eerste) reactie logisch, omdat ik mij namelijk niet voor kan stellen (als man) dat iemand dat zómaar zou doen, nu helemaal niet zoals je het nu beschrijft.

    Maar goed, het is zover en het ergste is het voor jouw en zijn kinderen. Hij zal dan ook wel zijn trekken thuis krijgen, vroeg of laat en dat lijkt mij dan terecht.

    Als ik mij in jou verplaats zou ik mij proberen voor te houden dat het niet aan jou ligt. Zou ik over de vader geen kwaad woord zeggen tegen de kinderen (omdat dat ook slecht is) maar alleen feitelijk benoemen wat er gebeurd. Het is aan je kinderen om daar een waarde-oordeel over te vellen en niet aan jou…Kinderen zijn slim en zullen zelf wel conclusies trekken…

    Hoe er verder nog mee om te gaan: praat erover met mensen in je omgeving, lucht je hart bij vriendinnen, familie etc.

    Schrijf voor jezelf op hoe je deze fase beleeft, wat het met jou doet, zonder al te veel over je ex te in oordelen te spreken/schrijven.

    Sterkte Goh