hoe vertel ik het mijn man...

• 

  Jet

  22-11-2007 18:31

  Ik ben een vrouw van 38, moeder van twee kinderen (9 en 7 jaar.) Mijn man en ik zijn 15 jaar samen waarvan 10 jaar getrouwd. Al zo'n 7 jaar gaat het niet goed in onze relatie maar vanwege de kids blijven we samen. Maar bij mij gaat het niet meer. Ik ga kapot aan de situatie. Zo kil en afstandelijk. Zo eenzaam en zo nep, de buitenwereld weet van niets. Mijn man kan prima met deze situatie leven, zegt hij. En ik moet dat ook maar doen.

  Inmiddels kan ik bijna niet meer functioneren. Krijg hyperventilatie aanvallen, en paniek aanvallen. Eigenlijk wil ik nog maar 1 ding, hier weg. Weg uit deze situatie. In de diepe afgrond van de onzekerheid springen. Hoe moet het met de kinderen, waar gaan we wonen, hoe vertellen we het de kinderen, hoe moet dat financieel, hoe moet dat in de toekomst?

  De gedachte nog langer door te gaan met dit huwelijk bezorgt mij een paniek aanval. De gedachte te gaan scheiden bezorgt mij een loodzware bal in mijn buik.

  De allereerste stap op weg naar mijn scheiding heb ik gezet: ik heb mezelf gezegd dat ik het ga doen. Nu de tweede stap: Ik moet het mijn man gaan vertellen…
• 

  lieke

  22-11-2007 22:30

  ik ken dat……het je man vertellen.

  Op het moment dat je dat nog niet gedaan hebt lijkt het makkelijker om nog 20 jaar bij hem te blijven dan dat ene moment om het hem te zeggen. Zo ervaarde ik dat.

  Toch kan ik je zeggen dat het moment om het te zeggen moeilijk blijft maar je hebt op het moment dat je het gezegd hebt ineens geen zware steen meer om je nek hangen en voelt je de dag erop geweldig! Tenminste dat gold voor mij.

  Uiteindelijk ben je blij dat je het gezegd hebt en niet 20 jaar bent blijven hangen
• 

  Jet

  22-11-2007 23:33

  bedankt voor je reactie.

  ik ga het het weekend te berde brengen.

  groetjes, Jet
• 

  de bie

  23-11-2007 10:08

  hoi Jet,

  het is net of ik mijn eigen verhaal lees, ik zit in een kopie van jouw situatie

  ook ik wil alleen maar weg weg weg weg!!!

  ik loop hier al 10 jaar mee rond en ik heb het punt bereikt dat ik de knoop heb doorgehakt, IK GA EN IK ZIE WEL HOE HET LOOPT. Ik moet het ook nog zeggen, maar dat ga ik zeker doen, ik ben niet bang meer.

  dieper zinken als dit kan ik niet meer, ik ben op!!

  ik zou je wel adviseren om eerst wat informatie in te winnen bij een advocaat

  ( het eerste gesprek is kosteloos) dan weet je wat meer.

  Weet maar dat je echt niet de enige bent, GA en maak er nog wat van.

  Over 10 jaar zit je nog met hetzelfde.

  lieve groetjes en heel veel sterkte

  Anja
• 

  Jet

  23-11-2007 11:03

  Hoi Anja,

  Je schrijft: ik ben op. Ja, dat is precies wat ik bedoel.

  Ik kan niet meer voor of achteruit. En nu moet ik doorzetten…

  Ik ben al eens bij een advocaat geweest, 2x zelfs. Een keer in 2004 (daar wist mjn man toen niks van) en de laatste keer afgelopen februari. (daarvan was mijn man op de hoogte, we zijn ook nog naar relatie therapie geweest.)

  Maar iedere keer na een gesprek toch weer afgeblazen. Voor de kinderen maar eerlijk gezegd ook voor de enorme grote angst voor het onbekende.

  Bedankt voor je reactie.

  Ik ga vanavond naar mijn zus en morgen ga ik het mijn man vertellen.

  Was het maar vast overmorgen…

  Jij ook veel sterkte… met de eerste stap: hoe vertel ik het mijn partner.

  (Ik heb overigens heel internet af zitten lezen deze week over dit onderwerp)

  groetjes,

  Jet
• 

  Anne-Mieke

  24-11-2007 11:00

  Ooit stond ik er net zo voor als jij, na een huwelijk van bijna 25 jaar. Ik had geen werk, geen vooruitzicht op woonruimte en vijf kinderen, dus de drempel die ik over moest was huizenhoog. We hebben een moeilijke tijd gehad, maar nu (7 jaar later) vraag ik me af waarom ik het niet éérder heb gedaan.

  Mijn ervaring is trouwens dat vooral kinderen in de pubertijd het moeilijkst kunnen omgaan met een scheiding. Mijn jongste van toen 8 heeft er eigenlijk nog de minste problemen mee gehad. Nog langer wachten zal het voor je kinderen dus zeker niet makkelijker maken.
• 

  Jet

  25-11-2007 20:42

  bedankt voor je reactie. ik wilde mogelijk wachten tot de kinderen beiden van de basisschool zijn. al zag ik dat niet echt zitten… nog zo lang…

  Ook een vriendin van me zei me al dat het voor basisschool kinderen misschien nog wel iets makkelijker is te accepteren dan voor echte tieners.
• 

  Anne-Mieke

  26-11-2007 22:49

  Het is niet omdat basisschoolkinderen een scheiding gemakkelijker accepteren, maar omdat kinderen in de pubertijd allerlei lichamelijke en psychische veranderingen doormaken. Ze hebben dus al zovéél aan hun hoofd en als hun ouders op zo'n moment dan óók nog eens gaan scheiden kan dat weleens de bekende druppel worden.
• 

  Jet

  27-11-2007 08:32

  oke, zo moet ik het zien. Ik kan me er inderdaad wel wat bij voorstellen.
• 

  Anome

  27-11-2007 16:09

  Hallo Jet,

  Met belangstelling heb ik je topic gelezen en maak eruit op dat je nog geen stappen hebt ondernomen. Ik ben een man en is je verhaal en de reacties zo vreselijk herkenbaar. Bij mij is het ook zo ver dat ik niet lang wil doorgaan, ik heb het al aangekondigd en zijn we er verder niet meer op ingegaan, we leven maar langs elkaar heen, mijn vrouw wellicht in de hoop dat het niet door zal gaan.

  Maar oh wat ben ik er ongelukkig door en schuif het nu ook maar weer voorruit.

  Toch weet ik dat er een moment komt dat de knoop doorgehakt moet worden, ik wil ook nog wat jaren gelukkig en mijn eigen leven gaan leiden.

  Tja de kinderen dat vind ik ook het ergste

  Sterkte