Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
mama
Hoe kom je na de scheiding van de boosheid, verdriet en schuldgevoelens (tegenover je kinderen af).
Lijkt wel nooit helemaal weg te gaan
Dit forum staat op alleen-lezen. Je kan hier informatie zoeken en oude berichten terugvinden, maar geen nieuwe berichten plaatsen.
Naar overzicht van alle forums
Ik ben ruim 6 jaar geleden gescheiden maar het schuldgevoel van mijn ex is niet echt aanwezig geloof ik, ze treitert er nog steeds vol op los zelfs ten kost van haar kind!!
Maar; gewoon je eigen leven gaan leiden en dan komt het echt wel goed, niet blijven hangen in het verleden op enige manier.
Ben nu 6 jaar verder maar elke keer als ik me beter voel heeft mijn ex weer een nieuwe k.. opmerking die me aan het denken zet.
Blijf malen en denken en mijn gezondheid gaat eraan.
Ik wil alleen maar rust en verder met mijn leven, heb hem al verteld dat hij de KA in zijn r… kan stoppen maar nee hij blijft betalen en opmerkingen maken dat ik hem uitkleed en niet met geld om kan gaan.
Waarom moeten mensen elkaar zo blijven treiteren
Tijd heelt de meeste wonden.
Klinkt afgezaagt maar is (meestal) waar.
Vorig jaar zat ik ook vol boosheid en wraakgevoel richting m'n ex-vrouw.
Maar dat helpt niets, niet voor jezelf, niet voor je ex en zeker niet voor de evt. aanwezige kinderen.
Je zal wel over de negeatieve gevoelens moeten stappen om zelf op een gewone manier verder te gaan met je leven.
Dus het kan even duren maar het slijt.
Ben zelf net vertrokken naar een klein appartementje met kind. Voel me ook ontzettend schuldig. Scheidingsprocedure is nog niet in gang gezet. Maar door het verdriet van mij kind begint ik gewoon te twijfelen. Hij is pas 2,5 jaar. Maar voelt dondersgoed aan wat er a/d hand is. Hij heeft opeens nachtmerries, schreeuwt om zijn vader en heeft driftaanvallen t.o.v. mij. dan denk ik, waar ben ik mee bezig. Mijn egoistische keuze, die mijn kindje nu al zoveel verdriet aandoet?? Dan vraag ik me dus ook af, gaan die gevoelen schuld, maar ook twijdel ooit weg?
Hoe herkenbaar. Ooit schreef ik dit gedicht voor mijn jongste zoon:
WAARHEID
je geloofde me niet
toen ik het je zei
"écht niet…
het is maar een grap!"
maar op die trap
waar we zaten
zo koud…
kwamen mijn woorden
tot leven
dat de liefde
tussen je vader en mij
niet meer was
toen slikte je even
de maan bescheen
je gezichtje zo bleek
ik voelde een hand
in de mijne verdwijnen
toen rolden jouw tranen
vermengd met de mijne
op straat…
terwijl iedereen keek
en dat
wat ik toen
voelde branden in mij
was door jou
en ik denk
als de zon weer gaat schijnen
dat het litteken
van jouw verdriet
in mijn hart
zelfs dan
nooit meer zal verdwijnen
