scheidingsmelding

• 

  Jet

  28-11-2007 13:12

  Nadat ik me dagenlang zenuwachtig heb lopen maken om het mijn man te vertellen, dat ik echt niet meer verder wil durfde ik het uiteindelijk op zondagmiddag om een uur of twaalf te zeggen.

  Hij reageerde alsof er een donderslag bij heldere hemel plaatsvond. Helemaal niet verwacht…

  Maar hij weet al heel lang dat ik bij hem weg wil, in maart j.l., na lange gesprekken met advocaat en relatietherapie toch weer voor de relatie gegaan. Maar dat ging de periode erna nog geregeld mis.

  Meerdere keren heb ik het aangegeven, ik zag tegen de vakantie op, wilde geen plannen maken voor een verbouwing. (En in 2004 was ik ook al bij een advocaat geweest, in 2002 heb ik gezegd ermee te stoppen en in 2000 ook. Iedere keer weer praten praten.

  Maar het loste niets op.)

  De hele zondag was het doodstil tussen ons.

  's avonds laat en de hele nacht eropvolgend was het bonje. Hij was zo ontzettend gruwelijk kwaad. Ik heb hem laten tieren en razen. Ondertussen dronk hij een halve fles whisky leeg en daar werd het niet beter op. Het maakte me ook een beetje bang.

  Wisselend huilen, schelden dan weer op me in pratend, dat ik het moest proberen, hij zou veranderen. Het speet hem allemaal, het was nooit zo bedoeld. Dan weer tieren en dan weer even rustig. Dat ik dacht dat ik kon slapen, begon het weer opnieuw. Jammer dat ik het niet heb opgenomen allemaal… Want er bleef geen spaan van me heel, dat je je af zou vragen waarom hij niet al heel lang geleden bij mij is weggegaan…

  Na die giga emotie-explosie is het nu even wapenstilstand en probeert hij super lief te zijn, wil me alsmaar omhelzen en knuffelen. Maar ik verstijf.

  Belt hij me vanaf het werk om te vragen of ik nog eens na wil denken, om te zeggen dat hij zo graag goed wil maken.

  tja.

  Jet
• 

  Anne-Mieke

  28-11-2007 18:49

  Tsja, en dan is het dus de kunst om sterk te blijven en je niet te laten beïnvloeden. Probleem is dat jij al zoveel stappen verder bent dan je man. Die is nog steeds in de veronderstelling dat het allemaal nog wel goed kan komen terwijl het voor jou allang vaststaat dat die kans verkeken is. Hoe je man reageert, met boosheid, verdriet en proberen te redden wat er nog te redden valt, is normaal. Dat dit het definitieve einde betekent van jullie huwelijk en er voor jou geen weg terug meer is zal misschien pas écht tot hem doordringen op het moment dat het echtscheidingsverzoek naar de rechter gaat. Probeer tot die tijd zelf in elk geval zo rustig mogelijk te blijven en ruzies te voorkomen. Dreigen discussies uit de hand te lopen, trek je dan liever even terug dan de confrontatie aan te gaan. En maak hem keer op keer duidelijk dat jouw besluit vaststaat zodat hij geen valse hoop houdt dat hij je nog wel om kan praten. Hoe stelliger jij bent, des te eerder zal hij zich neerleggen bij de werkelijkheid. Sterkte!
• 

  Jet

  29-11-2007 11:27

  Bedankt voor je wijze woorden.

  Het is inderdaad zo dat hij blijft vragen naar verklaringen waarom ik niet verder wil. En met ieder voorbeeld, ieder argument dat ik geef heeft hij het gevoel dat hij niet deugt in mijn ogen.

  En zo zwart wit is het niet. Dus hebben we daarover gepraat. Ik wil uit elkaar en dan ga ik niet anecdote's over een fijne vakantie ophalen. Dat doet hij overigens heel de tijd, mij bewijzen dat het heel vaak wel goed was.

  Ik denk dat dit een stadium is waar we gewoon doorheen moeten.

  Op ons gemak, ik hoop zo ontzettend dat we een hatelijke vlijmscherpe omgang kunnen vermijden en met redelijk verstand alles kunnen regelen.

  gr. Jet
• 

  Anne-Mieke

  29-11-2007 13:18

  Als jij ingaat op zijn vragen naar verklaringen dan zal hij dat al gauw als verwijten naar zijn kant opvatten. Probeer dat dus te voorkomen want het zal de relatie die nog rest zeker geen goed doen. Ga er maar vanuit dat hij die vragen, terugkijkend op alles wat in het verleden is gebeurd, ook wel zélf kan beantwoorden. Je zou b.v. kunnen zeggen dat je niet meer verder wilt met hem omdat jij in deze situatie diep ongelukkig bent en er na al die jaren ook van overtuigd bent dat er niets zal veranderen als je wél bij hem zou blijven. Zo voorkom je dat je man zich aangevallen voelt omdat je op die manier de oorzaak/schuld van de scheiding niet alleen bij hém neerlegt, maar vooral bij jezelf. Tenslotte ben jij het ook die zo niet verder wil, niet je man. Dus géén voorbeelden en géén verdere argumenten. Laat hem die maar voor zichzelf invullen. En je kunt best toegeven dat er ook goede dingen zijn geweest, maar zeg er dan bij dat die voor jou allang niet meer op kunnen wegen tegen alle dingen die niet goed zijn.

  Door je woorden iedere keer weer heel zorgvuldig af te wegen kun je veel irritatie voorkomen. En inderdaad, ook dit is een stadium waar jullie doorheen moeten. Doe rustig aan. Goed uit elkaar gaan heeft tijd nodig.