Graag wil ik van jullie weten hoe jullie denken tegenover het volgende: Mijn man (inmiddels ex) heeft ruim vijf jaar psychische problemen. Opname GGZ etc. Steeds hebben we de draad weer opgepakt en houden eigenlijk nog steeds heel veel van elkaar. Maar de spanningen liepen tijdens de zomervakantie weer heel hoog op. Steeds vluchtte hij weer weg. Voor de kinderen en mij was dit geen doen meer. We hebben samen in goed overleg besloten uit elkaar te gaan. Hij woont nu in zijn eigen huis en ik heb het huis overgenomen. Maar na drie maanden bleek dat we eigenlijk toch niet zonder elkaar kunnen. De liefde is eigenlijk nog zo sterk. Voor de kinderen is het heel fijn dat het zo gaat. We hebben geen ruzie, hij heeft zijn eigen huis waar hij tot rust kan komen. Vluchten hoeft niet meer. Naar de buitenwereld is het maar een rare situatie. Op papier zijn we gescheiden (ik wilde natuurlijk financieel onafhankelijk zijn, twee huizen betalen is niet te doen) maar verder is er weinig veranderd.
We zijn eigenlijk nog steeds een gezin. Doen alles in overleg. Na alles wat ik heb meegemaakt de afgelopen jaren, vinden wij nu onze rust. Moeilijk voor anderen die een scheiding anders zien.