Mijn ex in ik zijn nu een aantal maanden gescheiden, sinds begin november is hij ook bij ons weg gegaan.
Mijn zoontje (2 jaar en 4 maanden) en ik wonen nu samen in het huis dat al weer enige tijd te koop staat.
Sinds november is ook de omgangsregeling gestart. De afspraak is elke 14 dagen een weekend van vrijdagavond 18.00 tot zondag avond 18.00 uur. Nog voor het eerste weekende had plaats gevonden wilde mijn ex het al wijzigingen. Hij zit bij een aantal verenigingen en had daarvan bezigheden op de zondagen en soms zaterdagavonden in zijn papa-weekenden.
Eén van de redenen dat we uit elkaar zijn gegaan is dat hij nooit tijd maakte voor zijn gezin en altijd bij de verenigingen wilde zijn.
We zijn toen overeengekomen dat in een aantal papa-weekenden ik eerder thuis zou komen (9.00 of 10.00 uur zondagsmorgens). De papa-weekenden zijn in ons gezamelijke huis omdat mijn ex nog geen zelfstandige woonruimte heeft maar tijdelijk dus bij zijn ouders is ingetrokken.
Het kwam er op neer dat ongeveer de helft van de weekenden gebroken zouden zijn de andere helft wel gewoon volgens afspraak.
Nu zijn er al een aantal papa-weekenden geweest, maar het gaat niet goed met de kleine. Als papa weer weg is, gedraagt hij zich anders. In de war, onrustig, is constant in mijn beurt, hij wil dan alleen gaan slapen als ik bij hem blijf zitten. Dat soort dingen, ik probeer hier rustig op te reageren en geef hem de extra aandacht die hij nodig heeft, maar houd ook de regels aan die er bij mij gelden.
Ik heb geprobeerd om dit allemaal duidelijk te maken bij papa, maar hij wil niet kiezen tussen zijn verenigingen en zijn kind. Ik vind namelijk dat hij, volgens afspraak, weer de volle weekenden bij zijn zoon moet zijn en niet meer van die gebroken weekenden. Ik denk namelijk dat dit erg verwarrend is voor de kleine.
Hij is eigenlijk liever bij de verenigingen, want daar krijgt de aandacht en waardering die hij zoekt. Als hij bij de kleine is krijgt hij dat veel minder, aangezien de kleine veel naar mama vraagt. Dat geeft papa weer het gevoel dat hij het niet goed doet, wat ik ook zeg maakt niet uit (ik vind namelijk dat hij het wel goed doet).
Het is een heel verhaal en dan is nog niet alles verteld, maar ik wil graag weten hoe andere hier mee om gaan. Ik bedoel met een kind dat gewoon in de war is en onzeker is en een vader die niet echt mee wil denken/werken.
Dank je