ik ben kind van gescheiden ouders

• 

  Leon

  05-03-2008 17:15

  en heb er meer dan 10 jaar nadat mijn ouders gescheiden zijn nog steeds last van.

  Ik vertrouw, vanaf het moment dat mijn ouders het “goede” nieuws vertelde tot op de dag van vandaag niemand meer.

  Je kent het vast wel, we kregen eerst te horen dat ze ons iets moesten vertellen, kwartiertje daarna was ongeveer me hele familie op bezoek, en leek het als of hel op aarde was uitgebroken. Iedereen op elkaar aan het schelden en dreigen van als je dit door zet vermoord ik je enz enz

  Ik ben toen maar naar buiten gegaan, ik was toen 12 jaar.

  Van me 12e tot mijn 20e heb ik niet echt wat laten merken dat ik gewoon gesloopt was, omdat ik toen niet wist hoe, ik was pas 12 jaar en vond dat ik sterk moest zijn, omdat mijn ouders het moeilijk hadden.

  Daarna is alles losgekomen, en hoe, alle woede heb ik in een periode van 2 a 3 jaar losgelaten op de “mensen” die ik mijn ouders moet noemen, niet met slaan, zo ben ik niet. Maar gewoon door maar te blijven vragen en vragen over de scheiding en ze duidelijk maken wat dat voor mij heeft betekend, is misschien pijnlijk voor hun, maar ik bedoel ze hebben mij ook pijn gedaan.

  Dus wie de bal kaatst kan hem terug verwachten.

  Een kind va 12 zijn huis en alles waar hij in gelooft afpakken doet meer pijn dan je in 1e instantie zou denken.

  Dachten eerst dat ze het toch zo goed hadden geregeld, maar nu heb ik niks meer van ze heel gelaten.

  Reacties zijn meer dan welkom.

  mvg

  Leon
• 

  purk

  05-03-2008 18:05

  Leon, wat een rot ervaring heb jij!

  Ik ben ook “gescheiden”, nou ja, was nooit getrouwd geweest. Mijn zoontje was toen 10 maanden, die weet eigenlijk niet beter.

  Mijn ex en ik zijn goede vrienden gebleven. Daar hebben we alles voor gedaan. Nooit mocht onze zoon nog meer de dupe worden dan dat hij al was.

  Wn ook zijn huidige vriendin, de “stiefmoeder”van onze zoon, is een goede vriendin van mij geworden.

  Toch merk ik aan mijn zoon die nu 7 is, dat hij het vervelend vindt.

  Hij vraagt regelmatig of we allemaal in 1 huis kunnen gaan wonen, samen met zijn paps en mams, en stief pa en ma, en zijn 2 zusjes.

  Dit zal helaas nooit gebeuren, en vindt hij moeilijk.

  Het doet me pijn om dit hem te vertellen.

  Maar, wanneer ik bij zijn vader was gebleven, zouden vader en ik ongelukkig zijn geweest. We hadden eigenlijk niets gemeen.

  We hadden steeds ruzie, en dat is ook niet leuk voor een kind, vooral spanningen in huis zijn zenuwslopend!

  Weet je, soms heb je een relatie, en blijkt dat je het na 3 weken “zat”bent, ander x is het na 3 jaar, maar het kan ook zijn dat je na 20 jaar het niet meer ziet zitten samen!

  Dat dit voor kinderen heel erg zwaar is, snap ik maar al te goed!

  Ik hoop dat je weer een beetje vertrouwen zal vinden in de mensheid!

  sterkte!
• 

  Anne-Mieke

  05-03-2008 20:59

  Je kunt het je ouders moeilijk kwalijk nemen dát ze gescheiden zijn. Liefde laat zich n.l. niet dwingen, óók niet in het belang van de kinderen. Als er geen sprake meer is van liefde, vertrouwen en wederzijds respect en ouders blijven alléén nog maar bij elkaar omwille van de kinderen, dan heeft dat áltijd een negatieve weerslag op die kinderen. In zo'n geval zou je zeer waarschijnlijk óók geen gelukkige jeugd hebben gehad, omdat je dan elke dag weer geconfronteerd zou zijn geweest met ouders die zich ongelukkig voelen of met hun echtelijke ruzies. Juist daarom ook zeggen kinderen van ouders die alleen ‘voor de kinderen’ bij elkaar zijn gebleven later vaak dat het beter zou zijn geweest als hun ouders wél waren gescheiden. Dat even voorop gesteld.

  Wat je je ouders wél kwalijk kunt nemen is dat ze bij hun scheiding blijkbaar jouw belangen uit het oog hebben verloren. Dat ze zó bezig zijn geweest met hun eigen problemen en gevoelens dat ze geen rekening hebben gehouden met die van jou. Maar je moet je óók realiseren dat fouten maken menselijk is en dat ouders nooit gaan scheiden met de bedoeling hun kinderen pijn te doen. Ouders realiseren zich in zo'n situatie helaas vaak niet eens wat ze hun kinderen allemaal aandoen of ze beseffen dat pas achteraf en dus te laat, wat dan ook nog de nodige schuldgevoelens op kan leveren. Uit ervaring weet ik dat ouders soms nét zo kunnen worstelen met de gevolgen van een scheiding voor hun kinderen als die kinderen zelf. Waarmee ik jouw ouders natuurlijk in geen geval goed probeer te praten.

  Wat zeker óók nog een grote rol speelt is het feit dat jij ten tijde van de scheiding net in je pubertijd zat. Scheiden is voor kinderen van alle leeftijden een ingrijpende emotionele gebeurtenis, maar de puberteit is vaak tóch al niet zo'n gemakkelijke periode en dan is een scheiding nog een extra belasting. Wanneer je ouders in deze periode uit elkaar gaan, raakt dat ook het losmakingsproces van jou als puber van je ouders. Als je als puber wordt geconfronteerd met het uiteenvallen van het gezin en één van de ouders verlaat het huis dan is het lastiger voor je om je los te maken van (de problemen van) thuis. En gevoelens van boosheid, verdriet, schaamte en onzekerheid zijn sowieso al niet gemakkelijk om te bespreken met je ouders, dus zéker niet als je weet dat je ouders het zelf al zo moeilijk hebben. Je wilt dan je ouders niet nog eens extra belasten met jouw eigen problemen. Verder ben je in je pubertijd ook zelf al bezig met seksualiteit en relaties. Als je ouders dan gaan scheiden kan dat een negatieve invloed hebben op hoe je denkt over het aangaan van intieme vriendschappen en relaties, met soms als gevolg dat je helemaal niemand meer durft te vertrouwen en ook geen intieme vriendschappen en relaties meer durft aan te gaan.

  Een van mijn vijf kinderen zat helaas ook net in haar pubertijd toen ik en haar vader zijn gescheiden en ook zij heeft daar jarenlang heel veel problemen mee gehad en durfde geen relaties aan te gaan door bindingsangst. Als moeder, die altijd het beste met haar kinderen voor heeft en die er echt álles aan gedaan heeft om de nadelige gevolgen van de scheiding voor de kinderen zoveel mogelijk te beperken, heeft me dat ook enorm veel pijn en verdriet gedaan. En ondanks dat zijn ook schuldgevoelens mij niet vreemd, hoewel ik me óók realiseer dat het voor de kinderen beslist niet beter was geweest als we alleen omwille van hén bij elkaar waren gebleven. Soms heb je als ouders gewoon geen andere keus dan kiezen uit twee kwaden.

  Bij een scheiding zijn kinderen sowieso altijd de dupe, daar ontkom je als ouders niet aan, maar je kunt natuurlijk wél je best doen om ervoor te zorgen dat de kinderen er zo min mogelijk onder lijden. Het is triest te moeten constateren dat lang niet alle gescheiden ouders die intentie blijken te hebben en hun kinderen daardoor opzadelen met nog veel méér en onnodig leed.

  Jouw woede is begrijpelijk en het is ook heel goed dat je je ouders hebt duidelijk gemaakt hoeveel problemen jij met de scheiding hebt gehad en nu nóg hebt. Het is nu aan je ouders om een antwoord te geven op al jouw vragen, zich te realiseren wat ze fout hebben gedaan en die fouten ook durven erkennen. Ik hoop voor jou dat ze hier lering uit trekken en jou voor de rest van je leven alsnog de liefde, aandacht en zorg zullen geven die je verdient. En als je ouders van goede wil zijn hoop ik dat jij ook in staat zult zijn om hen hun fouten te vergeven.

  En om je gerust te stellen; met mijn dochter (nu 21) gaat het inmiddels weer prima. Het heeft jaren geduurd, maar met mijn liefde, zorg en aandacht en met psychologische hulpverlening van de GGZ is ze in staat geweest alles goed te verwerken, haar leven weer op de rails te krijgen en zelfs weer vertrouwen te hebben in anderen. Ik hoop dat jij ook ooit zover komt. Probeer je in elk geval zoveel mogelijk op de toekomst te richten. Met blijven hangen in het verleden kom je n.l. niet verder in het leven. Er valt nog zoveel moois voor je te ontdekken, laat het verleden dat niet in de weg staan, zoek desnoods professionele hulp en gá ervoor!
• 

  Leon

  06-03-2008 09:32

  Waren jou ouders ook gescheiden?? Anders denk ik niet echt dat je je er een goede voorstelling van kan maken hoe dat werkt voor een kind.

  Goed bedoeld is nog lang niet goed gedaan!

  Voor mij getuigt dit gewoon van weglopen voor problemen( heb weleens gehoord dat voor ieder probleem een oplossing is), precies wat jij zegt jij gaat scheiden en je kind heeft jarenlang therapie nodig. beetje krom vind ik dat. Heb zelf ook hulp gezocht en jaren naar therapie geweest, wat ook wel geholpen heeft, in de zin van school afmaken en hobby's oppakken, want ook daar heb ik jaren geen zin in gehad,kon me gewoon niet concentreren. Als ik 5 minuten in boek keek vloog het boek door de kamer. En iedereen( ouders, scholen en familieleden die dachten te moeten “helpen”) mij maar vertellen hoe slecht ik wel niet bezig was en dat ik geen reden had om me zo op te stellen.

  Maargoed, die therapie heeft niets verandert hoe ik naar mijn ouders kijk. Ik minacht ze tegenwoordig. Vroeger keek ik tegen ze op en dacht ik dat ik wat van ze kon leren, maar in werkelijkheid heb ik ze vanaf de scheiding allebei moeten steunen en het resultaat was dat ik ze ook hiermee steeds teleur heb gesteld, omdat ikmij niet in 2e kan splitsen.

  Ik denk dat het qua opvoeding en ontwikkeling van een kind NOODZAKELIJK is om 1 huis te hebben, 1 set regels, GEEN stiefouders.

  Dus in principe komt het er op neer dat in mijn geval( ik denk nietdat ik daar de enige in ben) ik 1 klap volwassen ben geworden, toen mijn ouders gingen scheiden.

  Het jammere vind ik dat ik niet weet hoe ik van die woede en haat afkom, ik weet dat mijn ouders niet in staat zijn me daar bij te helpen, die hebben me nooit kunnen helpen met emotionele problemen. Het enige wat ze me laten zien is hoe het dus absoluut niet moet. Het zijn in mijn ogen gewoon zwakke zielige mensen.

  Die toch eigenlijk ook een “straf” verdienen.

  mvg.

  Leon
• 

  Leon

  06-03-2008 09:42

  nog een ding, ik richt me ook op de toekomst,maar het verleden is toch hoe gedeeltelijk bent gevormd. En zeer waarschijnlijk had ik een stuk minder problemen als mijn ouders niet zo triest waren geweest toen.

  Ik heb er toch een paar merkwaardige opvattingen aan over gehouden.

  Blijf niet hangen in het verleden, dat klopt voor de gescheiden ouders zelf, het kind kan pas beginnen dit als het verleden te zien zodra hij het huis uit gaat en dan kun je pas wat verwerken heb ik gemerkt, want het huis uitgaan is toch wel een redelijk grote gebeurtenis lijkt me zo….alleen kan jij zeggen welk huis ik uit ben gegaan….dat van mijn vader of dat van mijn moeder?
• 

  Erik

  06-03-2008 09:46

  Leon, ik vind dat je volkomen gelijk hebt. En het is terecht dat je je zo voelt. De schuld ligt bij je ouders. Ik ben zelf ook gescheiden en neem mezelf dat kwalijk. Omdat ik en mijn ex kinderen wilden en niet in staat zijn om ze datgene te geven waar een kind recht op heeft. Een huis, twee ouders en een veilige, geborgen omgeving. Kinderen zijn emotioneel afhankelijk van volwassen mensen, de ouders. Ik vind ook dat ouders hiermee veel te lichtzinnig omgaan. En als er dan toch gescheiden wordt, er veel te weinig aandacht is voor de emotionele kant van het kind. In theorie wordt hier wel aandacht aan besteed, maar in de praktijk veel te weinig. Ouders zouden sancties moeten krijgen wanneer ze kinderen emotioneel verwaarlozen dan wel beschadigen. Nu zal ik wel weer een lading kritiek over me heen krijgen, maar ik werk dagelijks met kinderen van gescheiden ouders en de impact van een scheiding is enorm. Ik zie dat ouders maar door kunnen blijven gaan met het beschadigen van kinderen en dat daar veel te weinig of veel te laat iets mee wordt gedaan. Helaas.

  Ik wens je veel sterkte in je gevoelsleven.
• 

  Danielle

  06-03-2008 11:02

  Ook ik ben kind van gescheiden ouders (was 9, nu bijna 30jr geleden dus) en ook ik heb er nu nog steeds last van. Dit om dat het contact met m'n vader stuk is en niet meer te repareren en ik nu samenwoon met een man die ook gescheiden is (tegen zijn wil) en we nu continu moeten vechten om zijn kids te laten weten dat papa van ze houdt en ze wil blijven zien. Dat maakt dat het bij mij allemaal weer naar boven komt.

  Dus hoe vaak je er ook voor in therapie gaat, je komt er nooit echt overheen helaas. Het gaat er om hoe je er zelf mee omgaat en wat je van't leven maakt na de scheiding.
• 

  jose

  06-03-2008 11:22

  Ik ben een kind van niet gescheiden ouders.

  Mijn ouders zijn bij elkaar gebleven om het kind.

  Dat was ik dus………

  Ik heb gebeden en gehoopt dat ze uit elkaar zouden gaan en ook ik heb er nu nog last van.

  Zo zijn er ook kinderen waarvan een ouder zijn overleden, ook die hebben er nu nog last van enz enz

  Dus pak je boel bij elkaar en als het echt nodig is zoek hulp.

  Anders kom op hou op en leef je eigen leven, iedereen maakt dingen mee in zijn jeugd maar je zal gewoon verder moeten en je ouders hebben vast niet gedacht`we gaan lekker scheiden om de kleine te pesten`
• 

  purk

  06-03-2008 11:29

  Mijn ex zijn ouders zijn ook gescheiden, en gaan nog steeds goed met elkaar om. Doordat de ruzies ophielden is het voor hen veel gezelliger geworden!

  Hij was blij dat zijn ouders die stap namen!

  Hij heeft er geen nare gevolgen aan over gehouden.

  Ikzelf ben ook niet meer samen met mijn ex. Maar straks eet hij wel hier een prakkie mee, en neemt onze zoon mee naar de voetbal.

  Wij hebben ook geen ruzie meer, en het belangrijkste, geen spanningen meer in huis!

  Als ik ongelukkig ben, kan ik moeilijk mijn kinderen gelukkig laten zijn
• 

  Leon

  06-03-2008 15:05

  Het is niet zo als Jose zegt dat ik denk dat ze dat gedaan hebben om mij en mijn broertje te pesten, waar haal je dat idee vandaan als ik vragen mag??

  Lijkt me echt het ergste wat er is, stiefvader worden, zal ook nooit gebeuren, wil ik niets mee te maken hebben.

  Stiefouders moeten ECHT beter nadenken, want dat was ook lekker, een week nadat me moeder verhuisd was( heeft ong. 1 jaar geduurd voordat ze echt apart gingen wonen), had ik een stiefpapa( yeah!). Het zou een soort vriend van me worden is me toen verteld. Wat moet ik van mijn moeder vinden???

  Vrienden zijn we nooit geworden.

  BTW. mijn vader zit tot de dag vandaag in een hoekje weg te kwijnen…wat ook goed is voor een jongen van 12, om z'n vader zo te zien.

  Kan er niet tegen, ik merk nogal snel wanneer iemand zich rot voelt en wil dan alles doen om het goed te maken, anders heb ik geen rust.

  Heb het gevoel dat vanaf hun scheiding mijn ouders emotioneel afhankelijk zijn van mij, ben zelf alleen emotioneel afhankelijk van mezelf, wat niet echt werkt, want het gevoel nooit ergens op terug te kunnen vallen ofzoiets, weet niet hoe ik dat moet noemen, word je ook niet echt vrolijk van

  mvg

  Leon