Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
anoniem
Hallo allemaal,
Het is nu 01:00 uur s'nachts en voor de zoveelste keer lig ik wakker en mijn man slaapt op de kinderkamer.
Sinds een paar weken zitten we in een behoorlijke dip van ons huwelijk.
Zal even een tipje van de sluier oplichten.
We zijn in het bezit van een eigen zaak die enorm veel tijd opslokt ook prive.
Conclusie niet veel tijd meer voor elkaar.
We staan allebei achter de beslissing om het bedrijf draaiende te houden ondanks dat het nu even niet lekker loopt.
Veel tegenslagen gehad die ons financieel en geestelijk enorme klappen heeft gegeven.
Mijn man is het type van keihard werken en kop in het zand. Waterman
Ik ben het type ook hard werken maar wel nuchter en realistisch. Ram.
Op dit moment sta ik wegens een hernia op de wachtlijst voor een operatie.
Dit word dan al de tweede keer dat ik hieraan geholpen word ( helaas) hoor ik bij die 5% waar dit kan terugkeren. Slagingskans is nu 70 % op herstel. Nou daar doe ik het voor. Wegens de dagelijkse pijn slik ik tabletten ( oxycontin sinds 6 maanden) hiervoor die je helaas niet zo'n erg leuk mens maken om mee te
leven.
Op dit moment zijn we dus op een fase gekomen waarin we eigenlijk niets meer van elkaar kunnen hebben. Ik knotter de hele dag ( zegt hij) en ik vind hem onredelijk omdat hij gewoon geen tijd voor ons wil/kan vrijmaken.
Praten erover lukt niet en heeft hij ook niet echt zo'n zin in. Hij denkt dat ik dan toch weer begin te schelden over dingen die niet goed zijn.
Terwijl ik juist wel zo graag de dingen wil uitpraten.
5 weken geleden is de bom gebarsten en heeft hij gevraagd of ik een tijdje weg wilde gaan zodat hij kon nadenken en rust had. Nou met pijn in mijn hart ben ik vertrokken naar een zus en heb de tijd uitgezeten die hij nodig had hiervoor.
Uiteraard heb ik in die tijd ook nagedacht en beseft dat ook ik diende te veranderen.
Nu zijn we inmiddels 3 weken verder en eigenlijk heb ik het gevoel dat alles nog steeds niet is zoals het was. Er is iets stuk tussen ons , terwijl we altijd een twee - eenheid waren samen konden we de wereld aan zeg maar , het spontane is weg.
Ik mag niet meer fel of hard praten , eigenlijk word ik nu monddood gemaakt en loop de hele dag op mijn tenen op te letten dat ik niet “uitbarst” zeg maar.
Ik ben namelijk nogal het type van eerst zeggen en dan denken met alle gevolgen van dien uiteraard. Ik weet ook dat ik daarin moet veranderen alleen dat gaat niet 1,2,3. Wat je in 38 jaar geleerd hebt leer je niet in 5 weken tijd af.
Nou dus nu is het weer zover ik lig in ons bed en meneer ligt boven,'
Ik denk dat ik wel al weet wat er morgenvroeg ( straks) gaat gebeuren.
Ik denk dat ik weer een weekje mag gaan logeren en dat wil ik niet , ik zou graag willen praten en samen hieruit willen komen.
Heeft iemand hier ervaring mee met zo'n situatie en hoe ik hier het beste mee om kan gaan.
PS: wat ik nog wil vermelden is dat ik echt heel veel van die man hou en ook stapelgek op hem ben.
Groetjes en weltrusten.
