Ik loop al jaren met de gedachte dat mijn relatie met mijn man niet voor eeuwig zou zijn. Ik ben enorm gekwetst door een ex waardoor ik nooit 100 procent van een ander (mijn man) heb kunnen houden (hij weet dit) maar we hoopte toch dat dit goed zou komen als ik eenmaal alles verwerkt zou hebben.In mijn (onze) naïviteit zijn we inmiddels toch getrouwd en hebben ook kinderen gekregen.
Mijn man en ik groeien echter steeds meer uit elkaar. Mijn gevoel voor hem wordt steeds minder ipv meer.
er gaat nu dus geen dag voorbij zonder dat ik aan een scheiding denk. In mijn gedachte ben ik al de boedel een beetje aan het verdelen en hoe ik hem in de levens van onze kinderen wil houden. Eerst dacht ik dat ik niet sterk genoeg was om alleen te komen te staan maar nu inmiddels heb ik wel die kracht ervoor.
Toch is er een enorme weerstand vanuit mijzelf om te gaan scheiden. We kunnen nu namelijk nog heel goed overweg met elkaar en doen ook ‘normaal’ tegen elkaar. niemand weet en ziet dan ook dat we een liefdesloze huwelijk hebben.
Je weet dus niet hoe het zal gaan na de scheiding en kinderen zijn dan altijd de dupe ervan en dat wil ik toch zoveel mogelijk proberen te voorkomen.
Wat de belangrijkste reden voor mij nu nog is om een scheiding te ontwijken is het financiele plaatje en het probleem van een nieuwe woonruimte. We hebben wel een koophuis maar ook wat schulden. Het huis moet zodanig worden opgeknapt dat we bij een verkoop van het huis gegarandeerd verlies lijden en daardoor nog meer schulden krijgen.
Een scheiding kost enorm veel geld (wat we dus beide niet hebben), ook zou ik willen dat hij in dit huis kan blijven wonen om verschillende redenen en dat ik dus naar een huurhuis ga. Nu is het enorm moeilijk om een woning hier te vinden en te krijgen (7 jaar wachtlijst) dus woningruimte is al een groot punt. Ik wil dat we vlak bij elkaar blijven wonen ivm de school en vertrouwde omgeving van de kinderen maar het is dus heel moeilijk om hier in dit “boerendorp” ene huurwoning te krijgen. Verder is het voor mij dus niet echt haalbaar om alleen te gaan wonen met de kinderen want ik heb maar weinig inkomen en alimentatie zal ook niet erg veel zijn aangezien het inkomen van mijn man ook niet echt veel is. Op papier verdient hij niet zo slecht maar door onze schulden etc houden we maar weinig over.
Voor mijn gevoel ben ik er dus allang uit: ik blijf niet eeuwig bij deze man en er zal op den lange duur uiteindelijk wel een scheiding komen. De vraag is alleen dus wanneer…
Als het we financieel niet “met elkaar opgescheept” zouden zitten dan zou de kogel door de kerk zijn..