tiener ziet vader niet meer

• 

  lianne

  08-07-2008 23:24

  hallo ik ben Lianne en ben 16 jaar oud.

  alles even in het kort :

  het begon allemaal voor mij te veranderen toen mijn ouders bij elkaar weg gingen.

  alles was anders je hebt ineens 2 huizen je doet dingen apart met vader en met moeder 2 x zakgeld(nou is dat geen probleem) maar gewoon alles verandert in je leven.

  voor mij was die klap nog niet eens zo hard. het begon allemaal toen mijn vader verlieft werd op een vrouw die ik totaal niet uit kon staan.

  (vroegere vrienden van me ouders ,maar inmiddels ook gescheiden) als je op visite gaat bij de vrienden van me ouders dan ga je met ze mee en als je het dan weer gehad had ging je weg.

  ik kon toen al totaal de vrouw niet uitstaan de man van haar geen problemen mee toffe man! tot dat mijn nacht merrie begon:

  ik kwam er achter dat me vader en zij verlieft werden… ookal hadden zij het zelf nog iet echt door ik wist het zeker.. ik begon gelijk koppig en wou het absoluut niet!!!!!

  mijn vader en ik waren echt 2 handen op 1 buik en daar was niemand tussen te komen.

  ik deed naar de scheiding van me ouders veel bij me vader in huis (net zoals huisvrouw)

  naardat ik er met mijn vader over had gehad dat ik het doorhad kwam zij gelijk over de vloer met een houding dat ik wel kon weg gaan en dat zij vanaf nu in mijn schoennen stond.

  mijn vader veranderde (helaas) totaal ik kreeg heel veel russie met hem en er was geen woord over te praten.

  ik had het er erg moeilijk mee en dat gad ik vaak aan maar nooit drong het door dat ze mischien wat rustiger aan moesten doen.

  me moeder besloot dat wij (me broer en ik) het beste 1x in de 14 dagen naar me papa konden gaan zodat hij een weekend met haar had en daarna met ons nou prima ik wou ook dat me vader gelukkig was.

  maar dat werd ons nooit gegunt als we dagjes weg waren ging de telefoon om de 5 minuten waar zijn jullie wat doen jullie waar gaan jullie heen. en als ik sochtends me ogen open deed stond haar auto op de oprid en dat was het zelfde als ik mijn ogen savonds weer dicht deed met andere woorden ik kon het gewoon niet zoooo snell accepteren het lukte me niet ik deed me uiterste best..

  op het laatst verzon de vrouw hele rotte dingen over mij dat ik naar haar de middelvinger op stak op de fiets enzovoort terwijl ik weg was met mijn vader.

  mijn vader heeft kort daarna zijn relatie verbroken. daarna ging het weer supper het was gezellig bij hem thuis we hadden het naar ons zin en zelfs me vader lachte om wat zij deed en hoe gek ze was eigelijks..

  kort daarna kregen wij een telefoontje toen wij bij me moeder waren op een doordeweekse dag : hallo met papa zijn jullie ook nog van plan om bij me te komen vanavond? wij: nou hoezo pap vader: nou ik ga naar oma toe want me broer uit duitsland is aan gekomen bij oma en ik ga daar even een bakje koffie halen. wij: leuk doe ze de groeten en nee wij komen dus niet.

  kort daarna voor de dacht laat mijn moeder de honden uit. gewoon zoals altijd door het parkje..

  opeens ziet ze mijn vader bij die vrouw thuis zitten terwijl hij zij dat hij bij me oma zat.

  me moeder kwam thuis en zij lianne ik heb niet leuk nieuws maar wil het je toch vertellen.. je vader zit bij haar..

  het brak me .. ik vertrouwde hem op dat moment gelijk niet meer ..ik huilde en ik wist niet wat ik moest doen ik was kwaaaaatt en daar kan ik niet altijd goed mee om gaan.. dus ik twijfelde niet ik pakte de telefoon en heb hem zooo verot gescholden (ik dacht bij mezelf ik heb zoovveeel mee gemaakt op wie moet je als kind nog vertrouwen als je vader tegen je liegt ) ik heb hem verteld dat hij me met rust moest laten en ik eerste tijd niet meer bij hem wou komen hij was ook mijn trainer van voetbal en ik zij daar kom ik ook niet meer laat me eerst gewoon als ik wil zie je me wel.. vanaf dat moment was het gebeurt ..ik was hem kwijt vooor goed en altijd…

  het is nu ongeveer 2 jaargeleden en heb geen contackt met hem gehad ik kwam 1 les bij voetbal weer en vanaf dat moment wou hij geen training meer geven hij was ermee gestopt.. tegen mijn broer heeft hij gezegt dat hij zijn zoon niet meer was maar die van me moeder.

  ik ben hem kwijt en vind dat op sommige dagen onwijs @!#$:$ (sorry)

  het voelt soms of je 1 been mist.. een steun iemand die van jou is jouwn bloed en zo en je nu aankijkt als je hem tegenkomt alsof je een moordenaar bent ik vind het verschrikkelijk en weet niet wat ik moet doen..

  voor mij is hij niet meer mijn echte goede vader zoals het eerst was..

  hji heeft me in de steek gelaten wanneer ik hem nodig had..

  ik ben 16 jaar oud en ben overspannen thuis geweest ik zat in het examen jaar en had meer elende..

  ik hoop niet dat er zoo nog meer vaders zijn want:

  wat er ook gebeurt vaderss! blijf bij je kinderen en sluit nooit voor hun de deuren

  je zegt wel dat je hem nooit meer wil zien maar ik wou dit natuurlijk ook niet

  dit was me grootste nachtmerrie

  maar ik word er veel stekerker van ik heb mijn school met een diploma afgesloten ga hierna gewoon weer naar school en werk lekker veel dus verdien me geld..

  en 1 ding ben ik achter gekomen

  dat ik zooooo veeel van me moeder hou… zij heeft me gewoon 100% gered in deze situatie …

  mensen doe ons dit noooit naar denk asjeblieft naar wat de gevolgen zijn voor iemand als ik …

  je vader en moeder zijn je alles!

  mensen nog tips???
• 

  purk

  09-07-2008 07:53

  Ach meisje, wat een rot verhaal!

  Geef het tijd, meer kun je nu denk ik niet doen!

  Wellicht komt je vader erachter dat dit niet goed is, wat er is gebeurt!

  Heel veel sterkte!
• 

  Annabel

  19-07-2008 22:03

  Wat vervelend zeg!

  Ik snap je beweegreden heel goed, waarschijnlijk heb jij het contact verbroken om iets duidelijk te maken, in de hoop dat hij zou inzien hoeveel pijn hij jou deed, zoiets?

  Misschien is je vader heel erg gekwetst, net als jij. Hij doet wel nare uitspraken, maar hij heeft dit denk ik ook niet gewild.

  Kun je hem geen brief schrijven met het verhaal erin zoals je net hebt getypt, hier?

  Zodat hij weet hoe JIJ je voelt? Misschien kun je vragen of hij wat met je gaat drinken, of ergens naartoe rijden en dan kunnen jullie praten.

  Of je stuurt hem een kartje met alleen de link van deze pagina erin….

  Succes!

  Ben benieuwd hoe het afloopt eventueel, hou je me op de hoogte?
• 

  lianne

  20-07-2008 18:20

  he hallo

  bedankt voor uw reactie..

  ja het is allemaal goed bedacht van u ,maar we hebben al alles geprobeert.

  met vaderdag gevraagt of we ergens wat konden drinken.

  met zijn verjaardag een kaartje persoonlijk door de brievenbus gegooit en eronder gezet wij denken wel aan jou ondanks wat hij me heeft aangedaan..

  hij heeft recht in me gezicht gezegt dat hij zou zorgen dat ik in een opvang kwam en naargekeken werd. en zulke pijnlijke dingen….

  als ik hem tegen kom kijkt ie me aan van ken ik jouu..

  het is gewoon heel raar en vervelend en vaak ook supper moeilijk.

  gelukkig heb ik veel steun van mijn moeder die ook genoeg heeft mee gemaakt en nu de opvoeding moet doen met 2 kinderen van 16 en 18 jaar wat ook een best moeilijke leeftijd voor haar is..

  en me vriend helpt en steund me ook onwijs goed. en niet te vergeten me vrienden en vriendinnen!. echt supper…

  u nog heel erg bedankt voor uw reactie.. en ik hou u zeker op de hoogte
• 

  Annabel

  20-07-2008 23:22

  Hallo Lianne,

  Oh, sorry, ik wist niet dat je alles al had geprobeerd.

  Wat moet dit pijnlijk voor je zijn. Het is hard hoe wreed mensen soms zijn, vooral als het je ouder is.

  Mijn moeder doet precies hetzelfde bij mij, (ook) zonder reden. Ik weet niet of het je geruststelt, maar ik zal zeggen wat ik probeer te doen om ermee om te gaan.

  Ik ben zelf hulpverlener (Pedagoge) en leerde op school dat mensen niet voor niets zo doen. Het is onmacht. Als je zelf weinig tot geen liefde van je ouders hebt gehad, is het heel moielijk om dat wél aan je kinderen te geven.

  Het rotte is, dat ik lees dat je het wel ooit met je vader had. Ik weet niet of hij het toen wel in zich had, of dat het leek, omdat je kleiner was en niet zo in de gaten had wat er ontbrak.

  Ik probeer mijn moeder te vergeven, omdat ze niet beter weet. Ik probeer het los te laten. Ik probeer te denken: Iemand met een verstandelijke handicap kun je ook niet breuken of andere moeilijke sommen leren, zo kan mijn moeder nooit leren een leuke, liefhebbende moeder te zijn.

  Maar dan komt er nog bij dat diegene wél heet gekozen voor kinderen en daarmee verantwoordelijkheden aan gaat. Soms word ik boos en denk: “Lekker makkelijk, even kinderen maken, en dan de rest aan een ander (jouw moeder bijvoorbeeld) overlaten, of mij aan mijn lot overlaten (Ik ben ondertussen al 29)”.

  Dat maakt me boos. Het meest verwarrende aan dit alles is, dat ik steeds zit tussen het gevoel van medelijden en vergeving (“zij weet niet beter, ze kan er zelf niks aan doen”) in zit, en het gevoel van boosheid (“waarom zegt ze zulke nare dingen, waarom is ze er niet bij alle belangrijke dingen in mijn leven?”). Dan huil ik even heel hard, spreek nare dingen uit in mijn hoofd of schrijf mijn gevoelens op in een schrift aan mijn moeder die ik nooit geven zal.

  Jouw vader kan en mag jou niet aan je lot overlaten, en aan je moeders lot. Dat is niet netjes. Maar zoals je hebt gemerkt kun je het niet veranderen.

  Het is triest dat je zo jong bent en als het ware verstandiger moet zijn dan je vader. Dat je lieve dingen over hem denkt zoals dat hij er niks aan kan doen.

  Je bent slimmer dan hij is, en gevoeliger. Wees trots op die eigenschap, die heb je wellicht van je moeder.

  Ik wens je zoveel succes meisje, en als je wil kunnen we vaker schrijven met elkaar.

  X

  Annabel
• 

  lianne

  22-07-2008 23:54

  hee hee supper je berichtje weer!

  ja het is allemaal zo apart he deze wereld! zo moeilijk en ingewikkeld

  ik had het liever anders gezien te hebben maar eht is niet anders.. de 1ne dag gaat het allemaal makkelijker dan de andere. ik schrijf vaak gedichten als je wil stuur ik je er een paar.. ik had ook een schrifje maar dat ging meer over de scheiding van mijn ouders..

  ja het is allemaal makkelijk om je kind over te laten aan iemand anders je kijkt er neit meer naar om en je kan een nieuw gezin beginnen maar helaas werkt dat zo niet.. hopelijk komt mijn vader er nog achter..

  maar het voelt allemaal heel raar hij zou nooit meer De speciale vader voor me zijn nooit!! dat kan gewoon niet. ik heb het in me verleden best moeilijk gehad vandaar dat er echt een aparte kop op me zat maar sinds ik geen contact meer heb met me papa ben ik zooo veranderd ik kreeg eindelijk rust en voelde me rustig ik werd liever kreeg een supper vriend waar ik nog steeds bij ben me band met me mama werd 10x zo sterk en zij steund me onwijs goed als ik haar nodig heb..

  soms zit je gewoon met je handen in het haar met de gedachtens van wat moet ik nou nog doen , wat kan ik doen, wat wil hij dat ik doe zodat het goed komt maar ik kan hem dat denk ik niet meer vergeven ik meot leren leven zonder mijn vader en dat al bijnda 2 jaar dus je kan naar gaan ik was 14 nou dat is een periode dat je alles gaat ondekken opzoeken enzov.. gelukkig heb ik mezelf op de been kunnen houden ik rook niet ,drink niet,gebruik geen drugs enzov ondankt heb ik wel eens gedacht zal em dat miss helpen dan maar heb het nooit gedaan want heb er een angst voor! en ik ben nu eigelijks heel trots op mijzelf hoever ik het heb gerooit.! ik heb een leuke baan werk veel kan dus lekker genieten met vriendinnen van het geld lekker shoppen heb me examen gehaald ga hierna de opleiding verzorgende doen en wil denk ik daarna ook zoiets doen als u!

  lijkt me mooi omdat ik ook zulke dingen zelf heb mee gemaakt..

  over u verhaal:

  wat verschrikkelijk he… zo apart ik kan me het gewoon niet voor stellen dat ik dat later zal doen bij mijn kinderen.. ze worden me alles!

  hopelijk komt alles goed bij u! zoals ik hoor bent u al zeker op het goede pad en hou dat zo!

  het is zeker fijn als je een keer je mama om de hals kan springen en een dikke knuffel te geven.. maar begrijp dat dat mischien in uw geval nog al moeilijk is..

  sterkte ermee en hopelijk komt alles goed!!

  wie weet is er nog hoop voor ons bijde:$

  tot horens
• 

  Annabel

  23-07-2008 01:38

  Hallo Lianne,

  Misschien vind je het leuk als we een beetje contact houden, ik ben reuze benieuwd naar jouw gedichten.

  Ik zou willen dat ik je mijn email-adres zou kunnen geven hier, maar ik vind dat zo moeilijk omdat iedereen het dan kan zien. Ik zou niet weten hoe wij elkaar kunnen bereiken, ik moet daar even over nadenken.

  Nu ben ik een weekje weg en heb een andere computer, als ik thuis ben zal ik eens thuis op mijn gemak uitzoeken hoe het mogelijk is.

  Tot die tijd:

  Hou je haaks, ik ben echt trots op je, dat je (nog of weer) naar school gaat, dat jouw pure ‘ ik’ met de pijn omgaat en er tegen vecht, zonder dat je dingen daarvoor nodig hebt zoals drugs en drank.

  Je hoeft me geen u te noemen hoor, ben je gek!

  Tot snel!

  Annabel
• 

  purk

  23-07-2008 07:02

  juist;)

  pijnlijk maar waar.

  ik zeg altijd, je kunt een blinde niet leren kijken
• 

  Danielle

  23-07-2008 10:26

  Hoi Lianne

  Ik herken heel veel in jouw verhaal. Mijn ouders gingen scheiden toen ik 9 was en tot m'n 30ste heb ik geprobeerd contact te houden met m'n vader. Helaas kwam het altijd maar van één kant en bleef hij altijd maar onterechte verwijten maken over mijn moeder.

  Het heeft tot m'n 30ste geduurt voor ik eindelijk kon zeggen èn nu stop ik ermee. Ik kan niet meer. Sindsdien heb ik hem niet meer gesproken. Da's tot op de dag van vandaag (ben nu bijna 36) nog steeds een hele moeilijke beslissing geweest. Zeker nu ik op het punt sta om te trouwen. Hem heb ik niet uitgenodigd. Ik kan het gewoon niet. En toch, toch zal ik hem reuze missen op die dag.

  Daarnaast trouw ik met een man die ook gescheiden is. Die zich haast kapot vecht om zijn kinderen te mogen zien. Ook dat geeft voor mij redelijk vaak extra pijn. Waarom heeft mijn vader nooit die moeite voor mij gedaan?

  Voor mij is het stop zetten van het contact in zoverre goed geweest dat ik geen stress meer heb over de bezoekjes en het contact. Daarin heb ik rust gevonden. Het vervelende blijft gewoon, het is en blijft je vader. Iets dat nooit meer ongedaan gemaakt kan worden en vooral om dat voor de scheiding van mijn ouders ik ontzettend aan mijn vader hing is, is dat gewoon een heel moeilijk gegeven.

  Heel af en toe zie ik m'n vader nog. Dan komt hij niet naar me toe, maar negeert me prompt. Ik hou van country- and line-dance, zijn vriendin helaas ook, dus je komt elkaar af en toe eens tegen op zo'n feest. Soms is voor mij dan ook de keus, ga ik wel naar het feest met het risico dat ik hem tegen het lijf loop? Of doe ik het niet?

  Je ziet, zelfs al word je ouder, het wordt beslist niet ook makkelijker.

  Sterkte meis, je komt er wel. Het gemis van je vader moet je een plekje geven en ook jezelf de ruimte om dat gemis zo nu en dan te uitten. Op die manier kun je er mee omgaan.
• 

  lianne

  23-07-2008 13:40

  oke geen probleem hier is mijn e-mail voeg mij dan maar toe Kusje_ellis@hotmail.com liefs mij