co-ouderschap

• 

  purk

  12-08-2008 15:54

  Sinds een jaar hebben we co-ouderschap. Mijn ex stopte met werken, werd huisvader, en ik voelde de bui al hangen

  Hij vroeg dus of we dit niet konden regelen.

  Nu wist ik dat ik onze zoon (7) geengroter plezier kon doen, hij is gek op zijn vader!

  Ook wonen ze in de buurt, us kan hem gewoon ophalen en brengen naar school.

  Tussen de middag eet hij dan wel bij mij, want dat is net te ver voor zijn vader.

  Inmiddels zijn we een jaar verder, en ik kan er maar moeilijk aan wennen!

  Voel me een half gezin hebben zegmaar.

  Tis dat mijn zoon er zoveel plezier aan beleeft, dat geeft mij eer een goed gevoel, maar hoe ervaren andere co-moeders/ vaders dit?
• 

  Eric

  12-08-2008 19:47

  Ik heb niet een volledig co-ouderschap maar een hele ruime “bezoek”regeling.

  En ik kan alleen maar zeggen dat ik het heerlijk vind dat m'n zoon vaker bij me is dan het gebruikelijke weekendje elke 2 weken.

  Ook m'n zoon vind het fijn om meer bij me te zijn.

  Ik kan het iedere ouder aanraden al hij/zij het kan regelen met z'n werkgever.

  Als ik in de mogelijkheid had om het echt 50/50 te kunnen doen zou ik er geen moment aan twijfelen.

  Natuurlijk is het erg als je kind “deelt” maar geloof me het is voor alle betrokkenen het beste.

  Een kind heeft beide ouders nodig, en de ouders hebben hun kind nodig ook al leven ze niet meer bij elkaar.
• 

  Danielle

  12-08-2008 21:17

  Eric schreef:

  >

  > Een kind heeft beide ouders nodig, en de ouders hebben hun

  > kind nodig ook al leven ze niet meer bij elkaar.

  Helemaal waar, maar dan moeten beide ouders wel met elkaar door één deur kunnen. Als één van de twee de ander het daglicht in de ogen niet gunt heb je een groot probleem. Buiten dat moeten beiden ouders niet te ver bij elkaar vandaan wonen, maar als de één van de stad houdt en de ander het dorp, dan wordt het al een stuk moeilijker. Ook waar je een huis krijgt aangeboden kan parten spelen.
• 

  Eric

  12-08-2008 22:04

  Helemaal waar, maar mensen die betrokken zijn in een vechtscheiding hebben zelden de belangen van de kinderen voor ogen.

  Je zal er beide energie en moeite in moeten stoppen om co-ouderschap te laten werken.

  En zet alle afspraken op papier in een ouderschapscontract, just in case.
• 

  Anne-Mieke

  12-08-2008 23:15

  Beter een ‘half gezin’ dan helemaal géén gezin toch? Realiseer je ook eens wat het voor je zoon én je ex zou betekenen als jullie geen co-ouderschap zouden hebben en ben juist blij dat jullie het allemaal zo goed hebben kunnen regelen. Je kind gelukkig te zien is het toch allemaal waard en ook het allerbelangrijkste?

  Probeer de tijd dat je zoon bij je ex is eens in te vullen met leuke dingen voor jezelf waar je mét je kind niet aan toekomt b.v. een cursus volgen, sporten of iets leuks doen met vrienden of zo. Dat compenseert het gemis een beetje. Extra tijd voor jezelf kun je immers ook als iets positiefs zien. Komt er dus op neer dat je je leven gewoon wat anders in moet gaan richten nu en dan went het op den duur heus wel.
• 

  Johan

  13-08-2008 19:08

  Hélèmaal mee eens….

  Johan.
• 

  purk

  13-08-2008 22:00

  je hebt gelijk hoor, maar eeerst had ik, voor mijn gevoel een “heel”gezin, en nu een half.

  Daarnaast heb ik nog een dochter, dus min tijd volplannen kan niet.

  Tis ook een heel egoistisch gevoel. Tuurlijk weet ik dat vader en zoon het geweldig vinden,daarom lig ik hen geen strobreed in de weg, en juig het aleen maar toe, maar als ik stiekum naar mijzelf kijk, vind ik er soms niks aan.

  Dit betekend overigns niet dat ik het wil terugdaaien oid.

  Ik heb er vrede mee, ben blij voor mijn zoon en mjn ex, maar IK vind het soms moeilijk
• 

  Anne-Mieke

  14-08-2008 05:32

  Dat is ook begrijpelijk. Ik heb dat gevoel ook als mijn jongste bij mijn ex is. Er ontbreekt dan gewoon iets, je gezin is (tijdelijk) niet meer compleet. Maar dat gevoel had ik ook toen mijn oudste kinderen op kamers gingen wonen. Het liefst had ik ze eigenlijk altijd bij me willen houden, maar dat kan nu eenmaal niet. Soms omdat kinderen op een gegeven moment op eigen benen willen staan en soms dus b.v. door een scheiding. Terwille van het kind (en de andere ouder) moet je je daar dan toch bij neerleggen en er voor jezelf het beste van proberen te maken. De wetenschap dat het ten voordele van je kind is maakt al heel veel goed en daarnaast moet je dus zoeken naar manieren om je leven aan de veranderde situatie aan te passen, het gemis te compenseren met ándere leuke dingen. En er zijn ook best wel leuke dingen te bedenken die je samen met je dochter kunt doen. Voor je dochter is het toch ook fijn dat zij op de dagen dat je zoon bij je ex is jouw aandacht niet hoeft te delen? Probeer dus de positieve kanten ervan te zien en daar vooral ook van te genieten. Wat geeft je als moeder nu een heerlijker gevoel dan je kind gelukkig te zien? Daar weegt het gemis wat je voelt toch niet tegenop?
• 

  Anne-Mieke

  14-08-2008 06:25

  Nog even wat leuks:

  Met mijn vijf kinderen en de nodige aanhang was ik jarenlang gewend om grote hoeveelheden eten te koken. Tegenwoordig zitten er hier meestal nog maar twee of drie personen aan tafel, maar ik kook nog steeds elke dag teveel. Ik kan dat maar niet afleren, het gaat gewoon automatisch. Sómmige dingen wennen dus misschien wel nooit

  En ik moet ook toegeven dat ik me, hoewel ik verder een heerlijk leven heb, op de dagen dat de kinderen allemaal tegelijk bij me thuis zijn nog steeds het állergelukkigst voel. Niet dat ik ze anders mis, maar dan voelt het allemaal weer ‘compleet’. Je kinderen blijven immers altijd een stukje van jezelf.
• 

  elisabeth

  19-08-2008 16:02

  dag

  in alle harmonie co-ouderschap is bij een scheiding het beste wat ouders kunnen doen en mi moeten alle ouders zich ervoor inzetten dit vlekkeloos te laten verlopen

  Mijn co-ouderschap duurt al 6 jaar en nog iedere helft van de week dat zij bij mijn ex zijn mis ik ze en voel ik me vreselijk schuldig. Gelukkig ervaren de kinderen dit niet zo en hun leven is binnen deze gegevens prima op deze manier.

  Elisabeth