Geachte medegebruikers van dit forum, ik zit met het volgende:
Mijn ex man en ik “hebben” een koopwoning.
Tijdens ons huwelijk, meteen na de scheiding en nog ettelijke keren daarna, en na veel indoctrinatie bij de kinderen werd er gezegd door mijn ex-man: het is MIJN huis, er is niets van jou bij. De hypotheek is aangevraagd op mijn salaris alleen.
We hebben samen getekend voor de koopakte, samen voor de hypotheekakte, bij de notaris natuurlijk en zo ook staat alles ingeschreven in het Kadaster.
Het huis moet hem toekomen; zo staat geschreven in de wet.
De Belastingdienst echter, wees mij op het feit dat wanneer wij in gemeenschap van goederen zijn getrouwd en ik overal vermeld sta, het huis voor 50% ook mij ‘toekomt’ of wel, dat ik voor die 50% ook mede-eigenaar ben.
Mijn ex-man blijft echter bij hoog en laag volhouden dat het enkel en alleen zijn huis is en dat ik er per 1 december uit zal moeten en met de kinderen op straat zal moeten wonen. Een huurwoning krijg je hier niet, je wordt overigens bijna verplicht bij een ‘redelijk’ inkomen te gaan kopen, maar goed, dat terzijde, ik kan werkelijk met mijn twee kleuters nergens terecht. Nergens.
Buiten het feit dat een vader hier zijn bloedeigen kinderen op straat zet vraag ik me dus af of het wel allemaal zo is zoals hij zegt en zoals de rechter ook beaamt heeft in het convenant. Per 1 december gaat mijn ex-man hier weer zonder enig pardon wonen en moet ik verdwijnen. Moet alleen nog even bij de notaris voor getekend worden.
Mensen, het kan toch niet zo zijn dat hij zonder enige vorm van taxatie of woz of waardebepaling zo weer zijn intrek kan nemen hier, met alle meubeltjes van dien? Want die zal ik in zijn geheel achter moeten laten, omdat ik het niet mee kan nemen en noch het geld heb om een opslag te huren. Overigens, voor de omgangsregeling die (soms) om het weekend plaats heeft, moeten de kinderen toch ook een slaapplaats hebben?
Er zal toch iets moeten gebeuren? Hoe kan het zijn dat dit zo maar mag?