Co-ouderschap / boos kind, hoe ga ik hier mee om?

• 

  Sanne

  25-10-2009 19:09

  Hallo allemaal,

  Net na een weekend met mijn dochter huilend haar aan haar vader overgedragen. Iets wat ik nooit doe, verbijt me liever.

  Vader kwam haar ophalen en een uur voor hij zou arriveren wordt ze narrig en boos, niets in haar ogen doe ik goed.

  Ze is 11 en een vrlolijke meid doorgaans.

  We hebben een leuk weekend gehad en telkens voor ze terug gaat naar haar vader wordt ze onverschillig, wil ze niet meer bij me zijn, ik doe dom etc.

  Wij zijn een half jaar uit elkaar, wellicht komt haar pijn nu pas?

  Ik denk aan een spel of praatgroepje voor haar want met mij wil ze het niet over haar gevoel hebben,

  Behalve de dingen die ze in boosheid tegen me zegt.

  vader komt binnen en ze is zo lief en aardig tegen hem en ik kan geen afscheidszoen van haar krijgen. vader probeert haar te stimuleren maar ze blijft

  ijskoud en loopt zonder zoen weg.

  Hoe moet ik hier in hemelsnaam mee omgaan?

  Iemand een idee ?

  Liefs

  San
• 

  Mar

  25-10-2009 20:54

  Sanne,

  Ik ‘herken’ het gedrag een heel klein beetje, maar ik moet je ook zeggen dat ik ‘vrees’ dat het wellicht een wat langer traject gaat worden.

  Het lijkt erop dat jullie dochter, om zichzelf te beschermen tegen de pijn die het doet om elke keer weer uit een voor haar ‘veilige’ situatie weg te moeten, zich afkeerd van jou. Probeer eens aan je ex te vragen of zij dat ook bij hem doet?

  Weet je, het zou zomaar kunnen dat het voor jullie dochter in de pubertijd niet echt gaat werken om in een CO-ouderschap te zitten. Je ziet dit wel vaker gebeuren dat kinderen in de puberteit eigenlijk veel meer behoefte hebben aan één vast adres en een bezoekregeling.

  Ik vind dat je jezelf geen verwijten moet maken, het zit hem niet in jou, maar in de wijze waarop je dochter probeert om te gaan met de situatie. Zij heeft het daar heel moeilijk mee en ‘praten doet pijn’ en dat wil ze nu juist niet (en al helemaal niet aan jullie laten zien). Is er iemand anders buiten jou of je man, waarmee ze wel praat, bijvoorbeeld een zus van jou of je man?
• 

  werkendemoeder

  25-10-2009 22:25

  de ouder die het belangrijkste is krijgt de meest klappen .

  ik ben met mijn dochter in therapie geweest na de scheiding .

  ze moeten zelf hun plekje vinden en er leren mee om te gaan .

  hoe hard het ook klink …….geef haar even de ruimte om haar plekje te vinden .
• 

  borawie

  26-10-2009 09:01

  Hallo.

  Volgens mij zijn BEIDE ouders toch even belangrijk voor een kind.

  Groeten..
• 

  Mar

  26-10-2009 21:23

  Borawie,

  Hierin heb je volkomen gelijk. Beide ouders zijn even belangrijk voor het kind. En dat zouden in feite beide ouders ook voor ogen moeten houden.
• 

  sanne

  27-10-2009 19:17

  Hai,

  Dank voor jullie antwoorden, zover.

  Ik had zelf ook gedacht ana het feit dat het in boosheid wellicht makkelijker is om even afstand van mij te moeten nemen na het vertrek.

  En praten doet pijn, ik kan het zelf ook niet altijd op het moment dat de tranen hoog zitten.

  Het gekkis is dat voro mij , nu een half jaar na de scheiding ook steeds meer verdriet komt.

  Niet vanwege het scheiden van mijn ex partner, daar ben ik wel opgelucht over.

  Maar dat de band met de kinderen ook zo zou veranderen heb ik niet voorzien, ms naief denk ik wel.

  Het gekke is ook dat ik dit weekend voor het eerst pijn voelde over het feit dat ik de hectiek van het gezin mis.

  Vrienden van mijn zoon, het in en uitlopen de babbels, eten etc.

  Alsof ik naast ze leef zo af en toe maar niet meer met hen en heel raar ik moest daar inene om huilen.

  Ik heb geen spijt van de scheiding, het kon niet anders en weet dat dit beter is,.waarom dan toch die pijn ?

  Alsof ik alles kwijt ben, snik…

  Wat voro therapie kan je mij aanraden voro mij en mijn kinderen, ze zjn 16 en 11.

  Ik wil niet nog meer verwijdering met mijn lieverds..

  Dankje, en liefs

  San
• 

  Mar

  27-10-2009 19:29

  Sanne,

  Waarom geef je het niet wat meer tijd? Waarom zou je nu al in therapie willen? Waarom mag je jezelf niet verdrietig voelen? Het is normaal dat je de pijn van het verlies voelt, laat dat ook gewoon toe. Therapie voor jou en de kinderen is naar mijn idee veel te vroeg, probeer eerst eens de tijd te nemen om de huidige situatie op je in te laten werken. De enige therapie die ik je op dit moment zou willen aanraden is om zoveel mogelijk van je af te schrijven.
• 

  Sanne

  27-10-2009 20:09

  Mar,

  Ik voel dat je gelijk hebt. de pijn begint eigenlijk pas, het golft in meerdere en mindere mate. Per dag verschillend.

  Ik ben alleen zo bang mijn band met de kinderen te zien verwijderen, oeffff…die angst maakt me murf en niet echt

  sterk om de emoties van alledag te kunnen handelen.

  Ik ga proberen vertrouwen te hebben en de pijn te laten stromen,ik voel dat ik dat nodig heb.

  Mar dankjewel xxx

  San