Moet effe me hart luchten…

Ik ben gescheiden nu bijna 2 jaar. Ex wilde scheiden en hij vertrok. Liet mij achter met 2 kleine kinderen. Ik heb in zijn bijzin de kinderen alles verteld. Heb geholpen met koffers inpakken ivm spullen voor de kinderen, heb hem noooit in zijn hemd laten staan. Voor mijn gevoel doe je dat niet na 15 jaar samen.

Hij zei alles netjes te willen regelen en zo vertelde hij het ook aan d buitenwereld. Nou niks bleek minder waar…..

Het is een giga gevecht en uiteindelijk gaat het hem om geld.

Ik heb de kinderen nou ja de oudste dan. De jongste kwam later pas met vragen….opgevangen met vragen en emoties. Zijn hulp hoefde ik niet te verwachten want als ik daarom vroeg zei hij doodleuk, dat is jouw probleem.

Zelfs zei hij “daar betaal ik je toch voor”

Daar kun je het mee doen dacht ik. Ik heb hem daarna ook zelde om hulp gevraagd, alleen in uiterste nood.

Met de kids op zoek naar een woning, hij bleef treiteren waar ik aan onderdoor ging. Zij eigen familie walgde van hem…..dat zegt genoeg denk…

Uiteindelijk heb ik met mijn kinderen alles aardig voor elkaar. Leuk huis, leuke wijk, kids rust gevonden,…..top toch.

Ex bleef treiteren en intimideren. Probeerde het zoveel mogelijk van me af te zetten, maar ja dat lukt niet altijd. Hij betaalde niet wat afgesproken was in convenant waardoor ik financieel aardig in de problemen kwam. Convenant bleek niet geheel waterdocht dus daar stond ik..Uiteindelijk dacht ik….hij bekijkt het maar mijn zyn geld. Hopelijk houdt het hem warm 's nachts in bed.

Nu moet alleen de woning nog overgedragen worden bij de notaris en weer wil hij geld zien….

Wat is dat toch…..

Ik heb geen cent meer en hij maar eisen. Betaal ik niet de helft mee dan geen akte zegt ie. Ik heb hem een voorsctel gedaan, ik wil max 350 euro meebetalen, maar dat vind meneer niet genoeg.

Ik moet er vanaf want de 2 jaar zijn bijna voorbij….en dat weet hij. Touwtjes in handen houden he….controlle hebben over wat ik doe…

Walgelijk gewoon.

Ik weet het niet meer inmiddels. Ik kan wel huilen. Ik vraag me zo vaak af waar ik dit aan heb verdient. Alles wat ik doe is fout, ik ben altijd de schuldige, ik doe niks goed, echt niks.

Het enige wat me op de been houdt zijn de kinderen. Ik zeg over hun vader geen verkeerd woord tegen hun, want dat kan niet als ouder zijnde. Hij is hun vader, klaar en wat ik van he m vind doet niet terzake.

Toch beginnen ze van hem te vervreemde. Hij heeft nooit tijd buiten de afgesproken tijden,,,,weekend eens in de 14 dagen bijv. Extra nachtje kan eigenlijk nooit. Ze willen geen lange tijd daar zijn, vakantie bijv. De oudste wil dan naar huis. Hij mag dan niet bellen van zijn vader en hier heen komen al helemaal niet.

Dat werkt natuurlijk niet. Kinderen kun je niet dwingen,zeker niet als het om heimwee gaat. Mijn oudste zegt dat hij in de vakantie overdag bij papa wil zijn en 's avonds naar mij en slapen in zijn eigen bed.

Met mijn ex is niks bespreekbaar en ik zit met een kind wat overstuur is voordat hij weg gaat naar papa.

Ik doe mijn best, maar ik weet het niet meer. Financieel kleed ie me uit en emotioneel sloopt ie me.

Wat nu……wanhoop nabij….

Gelukkig heb ik een nieuwe partner wat hartstikke goed gaat. Ook de kinderen zijn gek op hem. Ik ben bang dat ik hem verlies door het gezeik van mijn ex.

Ik ben altijd heel eerlijk en open. Eerlijk zijn en dan krijg je een eerlijk antwoord. Verzwijgen heeft geen zin want dan krijg je adviezen of meningen die niet kloppen. Veel mensen staan achter me en dat doet me goed. Toch ….ik wil verder, alles afsluiten,….maar hij zit me steeds dwars…

Straks moet ik naar de rechter om die akte af te dwingen…..ik wil dat helemaal niet. Waar gaat het om…om geld. Ik ga desnoods geld lenen om alles te betalen, zo erg is het al. Ik wil er vanaf.

Zijn er meer mensen die dit herkennen en hoe zijn jullie daar mee omgegaan???