Hallo Allemaal,

Na een huwelijk van ruim 13 jaar, sta ik op het punt om een scheiding aan te vragen. Maar graag wil ik weten wat ik eventueel allemaal zelf al uit kan denken.

- wij hebben 3 kinderen, waarvan 2 met een beperking, in de leeftijd van 3-12 jaar. De oudste gaat naar voortgezet speciaal onderwijs.

- we hebben een gezamenlijke schuld (bij diverse schuldeisers) van ongeveer eur 85.000. 1 daarvan (bijna de helft) doet nu heel erg moeilijk en heeft bij mij loonbeslag gelegd. Vanavond komt een bewindvoerder praten om te kijken of die ons zou kunnen helpen, maar het liefst doe ik het op eigen kracht.

- ik (vrouw) ben de hoofdkostwinner, met een vaste baan van 32 uur/week. Hij heeft geen vast werk, werkt nu 40 uur maar dat is over 3 maanden afgelopen, en hij doet niet echt zijn best om iets anders te zoeken. Ik verdien ongeveer eur 600/mnd meer dan hij.

Wij wonen gehuurd in mijn geboorteplaats, 150 km van zijn ‘hometown’ waarnaar hij heel veel heimwee heeft. Onze oudste wil daar niet wonen, onze middelste wel, maar voor haar is dat niet goed, jongste hangt heel erg aan ons allebei. De kinderopvang is hier goed geregeld (mijn moeder past op).

Nu heb ik het volgende bedacht: de kinderen en ik blijven in dit huis wonen, en ik neem ongeveer eur 70.000 van de schulden voor mijn rekening, hij de rest. Zelfs met het loonbeslag red ik het dan als ik alle toeslagen krijg waarop ik recht heb, en van hem een kleine bijdrage (eur 150/mnd) voor de kinderen. Hij krijgt dan geen partnerallimentatie van mij.

Hij gaat elders wonen in onze huidige woonplaats, (bijv bij mijn ouders of zo) of hij gaat terug naar zijn ‘hometown’ en zoekt daar werk. Ik werk vrijwel elk weekend (onregelmatigheidstoeslag, en dus hoger inkomen). Ik haat hem niet, geef nog steeds op hem, maar de koek is gewoon op. Wat mij betreft komt hij ‘gewoon’ elk weekend hier om tijd met de kinderen door te brengen, of ze gaan naar hem toe en ik kan dan gaan werken. Hij heeft een lager inkomen, maar dan ook minder lasten, dus hij neemt de auto. Elke zomer zetten we die 2-3 weken op mijn naam voor de vakantie (en de autoverzekering, als daar geen jaar tussen zit, lopen de schadevrije jaren gewoon door).

Ik vind het in het belang van de kinderen dat het contact tussen ons goed blijft, en dat ze gewoon met hem om kunnen blijven gaan.

Wat is nu eigenlijk mijn vraag:

1) Lijkt dit jullie haalbaar (vooral mbt partnerallimentatie)

2) is het wellicht slimmer om te wachten totdat de schulden geregeld zijn, of moet het juist andersom? Mijn man weet niets hiervan, de bewindvoerder dus ook niet, en aangezien we elkaar de hersens niet inslaan, is het ook nog wel een half jaar vol te houden op deze manier.

Alvast bedankt voor jullie reacties.

M