Sinds 3 weken ben ik bij mijn man weg. We hebben 2 kleine kinderen (bijna 6 en bijna 4).
Ik ben bij mijn ouders ingetrokken en woon daar tot ik zelf een eigen huis krijg toegewezen door de gemeente. Is geen zaligmakende situatie, maar het is niet anders. De kids en ik slapen op 1 kamertje en het huis is dus gewoon vol. Hij zirt nog in ‘ons’ huis. Helemaal alleen. Maar hij kan nergens heen, zegt hij. Of het echt kunnen is of willen, laat ik even in het midden.
De papa van de kinderen en ik willen het graag goed regelen wat betreft de kinderen. Tot zover ook niet zo'n probleem.
Maar zodra het financiele plaatje om de hoek komt kijken begint de elende.
Ik weet dat alles gedeeld wordt (gemeenschap van goederen getrouwd) en ik wil hem het vel niet over zijn neus halen. Ik heb bijv. gezegt dat hij de nieuwe auto die we hadden mag hebben….boor ik mezelf wel ff een slorige ?10.000, = door mijn neus. Maar ik weet dat dat zijn alles is en dat hij door het lint gat als ik daar de helft van zou opeisen. Hiermee wilde ik laten zien dat ik hem niet aan de grond wil hebben.
Hij denkt dat ik weg ben gegaan omdat ik op zijn geld uit ben. Nou, zoveel heeft hij niet en van de bewuste kale kip kan niet geplukt worden.
Nu kreeg ik net een sms met de tekst dat hij boos is en dat ik ‘zielig’ ben. Nou, ik ben veel, maar zielig absoluut niet. Hij wil niet zeggen waarom hij boos is.Ik denk dat hij boos is over het feit dat hij voor moet komen i.v.m de voorlopige voorzieingen en dat hij daar boos over is. Maar zeker weten doe ik dat niet.
Wel wil hij morgen de kinderen hebben. Hij wil niet zeggen hoe laat hij ze terug komt brengen.
Ik vind dat best eng. Ik weet waar hij tot in staat is als hij boos is. We hebben nog geen officiele omgangsregeling en ik ben bang dat hij ze niet terug wil brengen.
Wat nu?