Beste Dames en heren, laat ik het volgende vertellen, om te beginnen kan ik een beetje met ‘jm’ meegaan, al is het wel weer een eenzijdig verhaal.
Wat het probleem is van al die duizenden ellendige echtscheidingsverhalen, dat in de meeste gevallen één vd twee verbittert achterblijft en vol zit met haat, woede, wrok, noem maar op.
En in een aantal gevallen zitten de beide echtlieden alle twee vol met haat en maken ze elkaar af, maar die rekenen we maar even niet mee.
Of het zijn de mannen die geen alimentatie meer willen betalen, de kinderen niet willen zien, hun ex met alles proberen te pesten etc. Dan zijn het weer de vrouwen die de kinderen niet willen laten gaan naar hun vader, hun indoctrine laten gelden, stiekem gaan samenwonen, noem maar op.
Helaas zijn er maar weinig exen die nog samen door één deur kunnen en al de zaken nog rustig kunnen overleggen met elkaar.
Eén ding heb ik wel geleerd, afspraken binnen een convenant, allemaal gebakkenlucht, alleen de alimentatie is vrij hard.
Ik hoor dan weer bij die categorie die een ex-vrouw heeft die nu al jaren zeer verbittert is en vol haat en woede zit, de kinderen indoctrineert en die net een gerechtelijke uitspraak aan haar broek heeft gekregen dat ze financieel ter kwader trouw is geweest, ondanks dat deze dame ruim €2000,- per maand alimentatie krijgt en helaas nu diep door het stof moet. Ondanks dat ik zo veel voor deze dame heb gedaan.
En last but not least, kost het bakken met geld wat we gewoon in overleg hadden kunnen delen met de kids.
Wat is nu het moraal van mijn verhaal, dat iedereen gelijk heeft en zijn er bij echtscheidingen minstens 90% van of de man of de vrouw die de rest van hun leven met woede haat en wrok blijft rondlopen, zoals die van mij.
Sterkte allemaal en de groeten, ik ga verder met leven. Hans