Dat hoeft ook niet Erik, want ik begrijp wat je bedoelt. Ik verdiep me echter niet alleen in de wetgeving, maar ook in de jurisprudentie en zeker óók in de persoonlijke ervaringen van medeprikkers en van mensen die mij per email benaderen. Dus ik ben heel goed op de hoogte van wat er speelt. Ik weet dus ook wel dat de huidige wetgeving op veel punten niet meer van deze tijd is, dat die veel zaken/problemen niet ondervangt en dat er ook geen sprake is van gelijkheid voor vaders en moeders waar het de opvoeding van de kinderen betreft (het begrip co-ouderschap bestáát in de wetgeving niet eens) etc. etc.
Maar dan nóg is dat geen reden om, zoals hier vaak gebeurt, alle mannen en alle vrouwen over één kam te scheren en er maar vanuit te gaan dat de man altijd alleen maar de dupe is van die wetgeving en de vrouw altijd de bevoordeelde, want dat is dus beslist niet zo. Het omgekeerde komt net zo goed regelmatig voor en ook al is dat minder vaak, dan geeft dat nog niet het recht om bevooroordeeld te reageren (wat dus hier óók regelmatig gebeurt).
Voor wat betreft de verzorging/opvoeding van de kinderen na scheiding is het zéker waar dat vaders meestal de dupe zijn, maar dat wordt toch echt medeveroorzaakt door het feit dat óók tegenwoordig nog in de meeste gezinnen de vader een volledige baan heeft, terwijl moeder meestal part-time werkt. Bij alle gezinnen die ik in mijn omgeving ken (en dat zijn er héél veel) zie ik toch echt dat er maar weinig vaders zijn die het grootste deel van de zorgtaken op zich hebben genomen. ‘Mannen en vrouwen zijn gelijk’ kan dan wel het motto van nu zijn, maar binnen het gezin is daarvan in de meeste gevallen toch nog steeds geen sprake. En als vader degene is die binnen het huwelijk de meeste tijd voor de kinderen zorgt, dan krijgt hij bij scheiding juist meestal ook die kinderen toegewezen. Ook dáárvan zijn genoeg voorbeelden.
Dat de kinderen meestal worden toegewezen aan de ouder die geen hoofdkostwinner was heeft ook een reden. Daardoor wordt n.l. minder vaak een beroep gedaan op de bijstand. Want dát is waar de wetgever zich voorál druk om maakt! De nieuwe alimentatiewetgeving die op stapel stond, maar uiteindelijk niet is doorgegaan, had dan ook tot doel alimentatieplichtigen veel minder te ontzien dan nu, zodat alimentatiegerechtigden minder vaak een beroep op de bijstand zouden hoeven doen.
Als het om kinderalimentatie gaat zijn moeders doorgaans véél vaker de dupe dan vaders, al was het alleen maar omdat een heel groot percentage van die moeders veel te weinig of helemaal géén alimentatie krijgt. Dat vaders de dupe kunnen zijn van hoe de draagkracht wordt berekend is zeker waar, maar daar staat dan weer tegenover dat met de draagkracht van al die moeders die geen of veel te weinig alimentatie ontvangen al helemáál geen rekening wordt gehouden.
En wat ik je nog wilde vragen: Waarom zou je de berichten niet geloven dat veel mannen onder de alimentatie proberen uit te komen, maar geloof je wél de berichten dat vrouwen bevoordeeld worden? En waarom schrijf je wél dat je begrip hebt voor de man die minder of geen alimentatie wil betalen als zijn ex-vrouw hem dwarszit, maar schrijf je niet dat je ook begrip hebt voor de vrouw die zich niet aan de omgangsregeling wil houden als haar ex- man zijn alimentatieverplichting niet nakomt?
Is dat nu juist niet het gevolg van oordelen op grond van vooral persoonlijke ervaringen? Ik lees n.l. over ál die gevallen toch regelmatig de achterliggende verhalen en kan daaruit dus alleen maar concluderen dat aan beide kanten misstanden voorkomen en exen benadeeld worden, zowel mannen als vrouwen.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
