Ik zit nog midden in de scheiding en het boek kan gesloten worden als alles geregeld is. En nu zijn er nog gewoon teveel zaken waar ik zijn medewerking voor nodig heb.
Maar dat hij de kids niet haalt, daar vraag ik al niet meer om. Dat is al gesloten boek, en denk ik ook al van: krijg het heen en weer maar.
Ik ga niet meer aan mijn ex trekken, ik heb gezegd we doen het nu op mijn manier, want de zijne werkt niet.
Wanneer hij de kids wil zien, hoeft hij mij alleen maar te bellen. ( omdat mailen blijkbaar niet werkt..)
En ook bellen doet hij niet, nou dan maar niet hoor.
Ik vind het sneu voor de kinders, maar graag of niet. Dan maar niet. En ik merk nu dat nu er dingen al geregeld zijn, dat ik ook steeds minder met hem te maken krijg. En dat is al fijn en geeft weer een stukje rust.
Ik red mezelf verder heel goed, heb hem gelukkig verder niet nodig.
Ik heb altijd al alles moeten regelen, dus daar veranderd weinig aan.
Ik ben zeer zelfstandig en dat kan ik van hem niet zeggen.
Ik weet heus wel dat er veel vrouwen zijn die zeuren en zaniken en het niet alleen redden en daardoor gigantisch moeilijk doen , en d kinderen in de strijd zet.
Maar zo ben ik helemaal niet.
Ik wil juist dat hij de kindjes haalt. Maar mijn aandringen daarop heeft nooit geholpen dus daarom heb ik dat opgegeven. En ik red me heel goed, dus ik zeur er verder niet over.
Ondanks het natuurlijk allemaal niet makkelijk is, er komt steeds weer iets waarvan je denkt.. wanneer komt er nu eens een eind aan.
Maar ook dat gaat voorbij.
Ik weet ook heel goed van mezelf dat het helemaal goed met mij komt.
Moet ik bij hem nog maar eens zien.
Ik weet dat ik sterk ben en zeker geen zeur.
Maar ik weet ook dat iedereen in een andere situatie zit en dat mensen heel gemeen kunnen worden tijdens een scheiding.
En als je maar 1 kant van het verhaal hoort??
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Je bent je beroep misgelopen! 